ประมาณ ตีห้าของวันที่ 10 ม.ค. และก็วานมันมารับ ที่หมอชิด.....เพราะผมไม่รู้ที่ทางที่จะไปหอพักของมัน.......มันรับปาก ......ผมจึงตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง เอาเฉพาะที่จำเป็นจริงๆ กะว่าพอได้ที่อยู่แน่นอนเป็นหลักแหล่งแล้ว ค่อยกับ ต่างจังหวัดไปเอามาเพิ่ม....จะได้ไม่พะรุงพะรัง .......และแล้ว เช้ามืดของ วันที่ 10 ม.ค.ผมก็เดินทางสู่เมืองศิวิไลซ์ กรุงเทพมหานครจนได้ ... เมื่อรถถึงหมอชิด ผมเดินเล่นแถวๆ ท่ารถเมล์ ขสมก. อยู่พักนึง ก่ะว่าให้สว่างกว่านี้หน่อยค่อยโทรไปหาไอ้ขอดมัน เกรงใจมัน มันอาจจะยังไม่ตื่นก็ได้......ผมเดินอยู่แถวนั้น หาอะไรกินนิดๆหน่อย จนถึง เจ็ดโมงกว่าๆ ผมตัดสินใจ โทรหาไอ้ขอด............ “ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก” เสียงผู้หญิงใสๆ ตอบจากโทรศัพท์ สามสี่ครั้งที่ผมโทรไป ......ผมรอเวลาอีกพัก ก่ะว่า มันคงยังไม่ตื่น เลยไม่ได้เปิดเครื่อง..... แปดโมงกว่าๆ ผมโทรอีก ก่ะว่าป่านนี้มันคงตื่นและเข้าไปทำงานที่ร้านแล้วหล่ะ.........เสียงสัญญาณ ดังขึ้น.....ผมดีใจ...ไม่ตกอับแล้วเรา.....มีเสียงผู้หญิงแก่ๆรับสาย บอก
ว่า “ลื้อจาโทหาคาย” ผมตอบ “ขอสายไอ้ขอดครับ ผมเป็นเพื่อมันมาจากต่างจังหวัด” อาซิ้มแก่ ตอบกลับมาว่า “ อาขอดอีม่ายอยู่แล้ว....เ... อ่านทั้งเรื่อง
