“โธ่ ผู้หมวด คุณก็รู้ว่าทั้งแผนกเรามีตำรวจหญิง 3 นาย
อีกสองนายก็เห็นอยู่ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร ไปวัดหมายังเห่าเลย ก็มีหมวดนี่แหละที่พอเป็นหน้าเป็นตาให้แผนกของเรา ”
ถ้าเป็นปกติฉันคงดีใจที่มีคนชม แต่นี่มันเกี่ยวกับภารกิจใหม่ที่จะได้รับมอบหมาย
“แต่ดิฉันไม่ชินกับชุดอย่างนั้น เคยนุ่งแต่กางเกง
ใส่กระโปรงก็เฉพาะไปเรียนกับแต่งเครื่องแบบ แล้วอยู่ดีๆจะให้...” ฉันเขินจนพูดไม่ออก “ให้เป็นสาวเสริฟโนบรา” หัวหน้าต่อให้เสร็จสรรพ
“ค่ะ หัวหน้าคิดดูสิค่ะ ใครไปเจอเข้าดิฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน ” ฉันยกเหตุผลทางสังคมมาอ้าง
“ก็เอาไว้ที่เก่าแหละ ผู้หมวดนันทกา คุณอย่าลืมสิ คุณมาปฏิบัติหน้าที่เป็นตำรวจหญิงด้วยความสมัครใจไม่มีใครบังคับขู่เข็ญ และคุณก็รับปากผมว่าจะทำหน้าที่ที่มอบหมายให้ดีที่สุด แล้ววันนี้คุณจะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอ”
สารวัตรเรียกชื่อเต็มดิฉันอย่างจริงจัง และเตือนสติฉันอีกครั้งด้วยคำว่าหน้าที่
คำนี้มันเป็นอะไรที่ค้ำคอฉัน
เอาวะ ไม่ถึงตายหรอก... อย่างมากก็แค่อาย
“ค่ะ ดิฉันจะปฏิบัติหน้าที่ให้ดีที่สุด”
“เอาล่ะหมวดไม่ต้องห่วงไป
ผมส่งสายเราเข้าไปแฝงตัวมาร่วมเดือนแล้ว
เขาจะคอยช่วยเหลือคุณเอง”
“มีอะไรกันปุ้ม”
“เด็กใหม่มาสมัครงานค่ะผู้จัดการ”
ปุ้มเป็นชื่อของดาวประจำร้านนี้ที่ฉันมาตีสนิทให้ฝากงาน
เธอพาฉันเดินเข้าไปหาผู้จัดการร้านที่กำลังคุมพนักงานเตรียมความเรียบร้อยหน้าร้าน
ผู้จัดการร้านนี้อายุไม่น่าเกิน 40 กำลังยืนมองฉันด้วยแววตาลามกสุดๆ
“ใช้ได้ สวยดีนี่ รู้ระเบียบจากปุ้มแล้วนะ พร้อมเริ่มงานเมื่อไรล่ะ”
“พร้อมเริ่มเลยค่ะ” ฉันตั้งใจว่าจะรีบหาเบาะแสให้เร็วที่สุด
“ไหนถอดเสื้อผ้าออกซิ” ผู้จัดการพูดหน้าตาเฉย
“อะไรนะคะ” ฉันนึกว่าหูฝาด นี่มันกลางร้าน แล้วพนักงานชายก็จัดเก้าอี้อยู่ 4-5 คน
“ถอดเสื้อผ้า แปลว่า แก้ผ้า ไม่รู้จักเหรอ อยากทำงานจริงหรือเปล่า” ผู้จัดการเริ่มเสียงดัง
ฉันยืนนิ่ง มีเสียงตะคอกตามมาอีก “ไม่แก้ก็กลับไป รู้ไหมว่าเครื่องแบบร้านนี้เป็นยังไง” ผู้จัดการคงต้องการทดสอบความกล้าเรา แต่นี่มันหน้าร้านนะ ถนนสุขุมวิทตอน 6 โมงเย็นคนกำลังขวักไขว่
จะให้ฉันมาแก้ผ้าหน้าร้านจะบ้าหรือเปล่า กลับก็กลับสิวะ...
กลับ.....ถ้าฉันไม่ได้ทำงานที่นี่ ภารกิจสืบสวนคราวนี้คงพลาด... ... อ่านทั้งเรื่อง
