ผมตอนนี้อยู่ในช่วงทดลองงานจึงต้องทำตัวดีเพื่อที่จะได้บรรจุและจะต้องทำทุกอย่างในแ
ผนกคอมพิวเตอร์ที่ผมอยู่ โดยมีคุณ จารุวรรณ สาวสวยอายุ 28 ปี เป็นผู้จัดการ ผมไม่แปลกใจเลยที่เธออายุยังน้อยแต่ก็ได้เป็นผู้จัดการ เพราะเธอเก่งมากแถมจบมาจากต่างประเทศด้วย
“สันติ ท่านผู้จัดการเรียกเธอจ๊ะ” แม่เลขาหน้าห้องบอกผมขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ
“ขอบคุณครับ” ผมตอบรับ
เมื่อถึงหน้าห้องก็ได้เคาะประตูเบาๆ เป็นการขออนุญาตและเปิดเข้าไปด้วยความประหม่า
“เชิญนั่งคุณสันติ” เธอกล่าวสั้นๆ ตามแบบคนเป็นเจ้านายทั่วไป
“ขอบคุณครับ ผู้จัดการมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ผมถามเธอในขณะเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร
“เธอมาทำงานกี่วันแล้ว” เธอถามซึ่งทำให้ผมคิดว่าผมไปทำอะไรผิดหรือทำอะไรเสียหาย
“อาทิตย์หน้าครบกำหนดทดลองงาน มีอะไรผิดพลาดมิทราบครับ” ผมเป็นฝ่ายถามเธอบ้าง
“ไม่มีอะไรหรอก แต่ตรงกันข้าม เธอทำงานดีมากและมีความชำนาญดี ทางบริษัทจึงอยากจะบรรจุเธอเป็นลูกจ้างประจำ พอใจไหม” เธอร่ายมาซะยาว
“ขอบคุณครับ” ผมซ่อนความดีใจไว้แทบแย่
“เอาละ ฉันมีเรื่องบอกเธอแค่นี้ เออ…แล้วอย่าลืมรักษาความดีไว้ล่ะ งานยิ่งหายากๆ อยู่”
ผมรับคำเธอและเดินออกมา วันนั้นเป็นวันที่ผมมีความสุขมาก กลับมานั่งทำงานจนลืมเวลา ไม่นานก็ได้เวลากลับบ้าน ผมมักจะออกช้ากว่าทุกคนเพราะคนตอนนี้เยอะมาก และเมื่อผมมาถึงลิฟท์ก็พบกับคุณ จารุวรรณ อีก
“อ้าว…สันติ เพิ่งกลับเหรอ” เธอถามเมื่อผมเดินมาถึง
“พอดีติดงานนิดหน่อย เลยกะจะทำให้เสร็จครับ” ผมโกหกเธอ
เมื่อลิฟท์มาถึงเราเดินเข้าข้างในซึ่งไม่มีคนอยู่ คงจะกลับกันหมดแล้ว ตามธรรมดาตึกนี้มีหลายบริษัท คนจะมากเวลาเลิกงาน
“ชั้นไหนครับคุณ จารุวรรณ” ผมถามถึงชั้นที่เธอต้องการ
“ชั้น 2 จ๊ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดกลับตอนกลางวัน
“ครับ” ผมรับคำสั้นๆ และกดชั้นนั้น
“นี่! ใจคอเธอจะไม่ช่วยสุภาพสตรีถือของหน่อยเหรอ” เธอต่อว่าขณะที่ลิฟท์เคลื่อนตัวออก
“ขอโทษครับ ผม…ขอโทษ” ผมตกใจรีบรับแฟ้มกับกระเป๋าเอกสารมาถืออย่างตะกุกตะกัก
“ไม่เป็นไร แต่ทำไมดูเธอกลัวฉันเหลือเกิน” เธอหยุดมองหน้าและพูดต่อ
“ทำไมหน้าตาฉันมันหน้ากลัวน... อ่านทั้งเรื่อง
