“ทุกอย่างเรียบร้อยนะครับ” หัวหน้าค่ายที่เป็นคนดูแลที่นี่ถาม
“ค่ะ แต่ขอเดินดูรอบๆอีกทีนะครับ”
หลังจากที่มาสำรวจก่อนถึงวันที่จะเข้าค่ายจริงๆหนึ่งวัน ทุกอย่างก็ดูลงตัวเหมือนปีก่อนๆ ปีนี้ก็คงเป็นอย่างนั้น ฉันคิดในใจ และเดินไปยังบ้านพักไม้หลังเล็กๆที่อยู่แถวเนินเขา หยิบกระเป๋าเป้ต่างๆที่เอามาเอาไปไว้ข้างใน
“สมปองมาเอาของเธอเก็บเข้าที่ด้วย” ฉันมองไปยังเด็กนักเรียนของฉันคนหนึ่งที่เขามากับฉันด้วย
“เอาไว้ตรงไหนครับ”
“เธอนอนฝั่งนั้น เอาของวางไว้แถวนั้นแล้วกัน” ฉันชี้ไปทางเสื่อที่อยู่ริมผนังบ้านพัก
สมปองเป็นเด็กชั้นปอหก เขาเป็นหัวหน้านักเรียนและอยู่ฝ่ายกิจกรรมลูกเสือทำให้เขาต้องมาพร้อมกับฉันก่อนเด็กนักเรียนคนอื่น
“เดี๋ยวเธอช่วยครูเอาชื่อหมู่ลูกเสือไปติดตามเต้นส์นะ”
“ครูเอาเปรียบนี่ ครูได้นอนบ้านพักพวกผมได้นอนเต้นส์”
“ก็พวกเธอเป็นลูกเสือ ต้องฝึกความอดทนสิ หัดนอนกลางดิน กินกลางทราย กันซะบ้าง”
ฉันกับสมปองเอาป้ายชื่อไปติดเต้นส์ผ้าใบที่ตั้งเป็นกระโจมนับสิบๆหลังที่ตั้งอยู่ตรงแถวปากทางเข้าค่าย ฉันนับๆดูแล้วเต้นส์คงพอสำหรับนักเรียนชั้นปอห้าและปอหกที่จะมาเข้าค่ายครั้งนี้
ฉันกับสมปองช่วยกันจัดสิ่งต่างๆที่จำเป็นสำหรับวันพรุ่งนี้กันหลายอย่าง จนรู้ตัวอีกทีก็เกือบจะสองทุ่มนึงแล้ว เลยพากันกลับเข้าห้องพักอาบน้ำเตรียมตัวตื่นกันแต่เช้าเพราะพรุ่งนี้รถของทางโรงเรียนคงมาถึงกับตอนเก้าโมง
“ปีนี้ห้องผมแสดงนิทาน รับรองตลกครู” สมปองบอก
“แต่ครูว่าเด็กห้องครูน่าจะดีกว่านะ”
“งั้นคอยดูพวกผมแสดงพรุ่งนี้แล้วกัน” สมปองยิ้มอย่างมั่นใจก่อนที่จะเอาหัวหนุนหมอนสี่เหลี่ยมเล็กๆลง ที่นอนก็แค่เป็นเสื่อที่ปูด้วยผ้าหนาๆที่พอมีกลิ่นอับๆบ้าง แต่ทำไงได้ฉันเองก็คงต้องฝึกนอนต่างถิ่นเหมือนพวกเด็กๆบ้างจะให้นอนสบายเหมือนบ้านก็คงไม่ได้ ไม่งั้นมันคงไม่เรียกว่าการเข้าค่ายหรอก
ฉันที่นอนพลิกไปพลิกมาบนผ้าพยายามปรับตัวให้กับการนอนแปลกที่ แต่ก็รู้สึกว่าคงจะหลับลงไม่ง่ายเท่าไหร่
“ครูครับ” เสียงสมปองพูดเบาๆขึ้นภายในบ้านพักที่สลัวๆ
“อะไรสมปอง”
“ผมนอนกับครูได้ไหมครับ” สมปองเอาหมอนมาวางบนผ้าปูข้างหัวฉัน
“ทำไมเธอไม่นอนที่ของเธอหล่ะ”
“ผมนอนคนเดียวไม่หลับครับ” ต... อ่านทั้งเรื่อง
