หวังเอาไว้เหมือนกันครับ แต่ความหวังของผมมันคงเกือบเท่ากับศูนย์ เรามันคนจนครับ มาจากต่างจังหวัดด้วย ไม่เหมือนกับหลายๆ คน ที่มาติดพัน ที่มีเงินทองมากมาย พอที่จะซื้อนั่นซื้อนี่เป็นของกำนัลกันบ่อยๆ ส่วนผมนั้นก็เป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมงานกับเขาเท่านั้น ดีแต่ว่าม่ายสาวคนนี้ยังไม่ตกลงปรงใจกับใครเลย ยังไม่ยอมหลงคารมกับใครง่ายๆ จะว่าไปแล้วเธอก็ลื่นน่าดูครับ รู้จักหลีกเลี่ยง พูดจาอ่อนหวานเหมือนกับต้องการโปรยเสน่ห์ ให้กับทุกๆ คน ผู้ชายนี่ก็บ้าดีเหมือนกันนะครับ สาวๆ มีตั้งมากมายดันไม่สนใจ กลับมาสนใจสาวใหญ่ ยิ่งเธอคนนี้ยิ่งไปกันใหญ่
ทั้งที่บางคนนั้นโอกาสแทบไม่มีเลยอย่างผมไงครับ แต่ผมเองไม่เคยแสดงกริยาจีบเธอคนนี้เลย ด้วยความที่ตัวเองนั้นเจียมตัวพอครับ ความรู้สึกอะไรต่างๆ ก็จะเก็บไว้ในใจเท่านั้น ผมคิดว่าช่วงนั้นเขาคงสงสัยผมเหมือนกัน ที่ไม่ค่อยให้ความสนใจเขาเหมือนกับคนอื่นเลย มีอยู่วันหนึ่งผมนั่งทำงานอยู่จนเย็น คนอื่นก็ทยอยกลับกันไปบ้างแล้ว แต่ผมยังมีงานอยู่อีกนิดหน่อย
สักพักหนึ่งเขาก็เดินผ่านมา ที่โต๊ะทำงานผม แล้ววางกระดาษชิ้นเล็กๆ ลงบนโต๊ะ แล้วเดินผ่านไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมรีบวางมือทับกระดาษแผ่นนั้นทันที กลัวว่าคนอื่นเขาจะเห็น ผมค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาดู
“ไปรอที่หน้าร้านดอกไม้ เดี๋ยวพี่ไปรับ” มันเป็นข้อความที่แสนประทับใจที่สุดเลยครับ หัวใจผมพองโต หน้าบานยิ้มให้กับตัวเองที่โชคดีอะไรอย่างนี้ ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าเขาจะรับผมไปไหน แต่จะไปไหนก็ช่างเถอะครับ ยิ่งเขาแอบคนอื่นอย่างนี้ มันก็น่าจะมีอะไรดีๆ แน่นอน พองานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็ออกมายืนรออยู่ ประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็เอารถมารับผม ผมดีใจจนเนื้อเต้น รู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันที่ผมสดชื่นที่สุด เขายังไม่พูดอะ... อ่านทั้งเรื่อง
