ว่าง ๆ เราก็มาสานสัมพันธ์พี่น้องกัน ด้วยความระมัดระวังครับไม่หักโหม
อย่างหนึ่งก็คือพี่เจนก็ยังเป็นพี่เจนครับ ยังเฮี๊ยบอยู่ คืออย่างไรก็ตามห้ามขี้เกียจ ห้ามเกรดตก
ชีวิตในโรงเรียนของผมก็ไปตามปกติ ทำกิจกรรมบ้าง เล่นกีฬาบ้าง
เพื่อนฝูงกุล่มเดิมที่เฮฮากันอยู่ก็ยังอยู่เกือบครบ คือบางคนก็เปลี่ยนไปกลุ่มอื่น
บางคนก็เข้ามากลุ่มเราที่แปลกหน่อยคือมีเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่ในกลุ่มเราด้วยคือ อุมาพร
แต่กลุ่มผมนี่ยังเคร่งเรื่องการเรียนส่วนกิจกรรมดูหนังอย่างว่าก็จะซาๆ ไปแหละครับ
เรียกว่าเกือบจะหมดไปเลย
เหลืออยู่เป็นบางครั้งที่อุมาไม่ได้มาด้วยเท่านั้น
ก็อย่างไรก็ตามยายอุมามันก็เป็นผู้หญิงนี่ครับถ้ามันเป็นกระเทยก็ไปอย่าง
พอพวกเราจับมัธยมก็แยกย้ายกันไปเรียนตามที่ต่าง ๆ
ตามแต่ที่ตัวเองถนัดยายอุมาสอบเข้าเรียนที่เดียวกับพี่เจน (จอมเฮี๊ยบ) เพื่อนคนอื่นก็ไปตามทางน่ะครับ
แต่เราก็ยังคงนัดเจอกันสม่ำเสมอ พักหลัง ๆ ยายอุมาก็หายไปบ่อย ๆ แล้วก็หายไปเลยจนพวกเราขี้เกียจตาม
เพราะอย่างไรยายอุมามันก็เป็นผู้หญิง คงมาร่วมกลุ่มกับพวกเราไม่ถนัดแล้ว
พี่เจนบอกว่ายายอุมาน่ะก็ยังเรียนได้คงเส้นคงวาอยู่
แต่ก็ขยันทำกิจกรรมเพิ่มขึ้นด้วยโดยเฉพาะพวกกิจกรรมพัฒนาชนบท ผมยังฝากพี่เจนไปบอกอุมาว่า
ถ้าจะได้สามีเป็นชาวนาชาวสวนก็เลือกที่หล่อ ๆ หน่อย
อย่าให้เสียชื่อกลุ่มเรา ยายอุมาฝากพี่เจนมาด่าผมอื้อเลย
พอผมจบออกมา พี่เจนกับพี่นกก็จบไปได้สองปีแล้วครับ ต่างคนต่างทำงาน
แต่มีเวลามาให้น้องชายคนนี้ปรนนิบัติอยู่เนือง ๆ จนกระทั่งผมต้องไปทำงานอยู่ที่ชายแดนตามวิชาชีพแหละครับ
เราก็ห่างกันไปบ้าง
ส่วนชีวิตที่ชายแดนก็ไม่มีอะไรหวือหวามากหรอกครับฝั่งโน้นยิงกันตูมตามโครมครามอยู่เนือง ๆ
บางทีก็มีลูกปืนหล่นข้ามมาฝั่งเราบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก ที่อยู่อาศัยของผมก็เป็นกระต๊อบมุงแฝกหลังย่อม ๆ
ครับ
ในกระต๊อบมีแคร่ปูไม้ไผ่ไว้เป็นที่นอนและที่นั่งเขียนหนังสือ
โต๊ะก็ใช้ลังต่อจากเศษไม้ที่เอาไว้เก็บของใช้ส่วนตัวแหละครับ มีความสุขตามอัตภาพ
และปลูกอยู่ห่างจากของพวกลูกน้องออกไปหน่อย พวกนั้นจะได้เฮฮากันได้สะดวกใจ
วันหนึ่งก็มีโทรเลขจากหน่วยใหญ่ว่าจะมีกลุ่มอาสาสมัครด้านสุขภาพจะมาผ่านทางด้านที่ผมรับผิดชอบอยู่เข... อ่านทั้งเรื่อง