อากาศก็ร้อน คนก็แน่นชิบหาย
กลิ่นสาปของคนที่เดินขวั่กไขว่ไปมาทำให้กูแทบห้ามใจแหกปากตะโกนเป็นการระบายออกมาดังๆ ไม่อยู่เชียว
กลิ่นคนจนมันเป็นยังงี้เองว่ะ กูมองเห็นพวกอีเหี้ยๆ
ที่นั่งชูคออยู่ในรถเก๋งแล้วนึกอยากฉุดมันลงมาเย็ดชิบหาย
“พี่ๆ ขอตังหน่อยสิ ผมจะกลับบ้าน”
เสียงของใครคนหนึ่งดังใกล้ๆ ไอ้เหี้ยคนยิ่งกำลังโมโหอยู่เสือกมาขอเงินอีก กูหันไปเตรียมฉะมันเต็มที่
พอเห็นหน้าโทรมๆ หนวดเครารุงรังของมันก็จำได้
“อ้าว ไอ้เหี้ยเดช มึงเองเหรอ”
ไอ้เดชยกมือขยี้ตา จากนั้นมันก็ร้องเสียงดัง
“พี่เปี๊ยก พี่เปี๊ยกจริงๆ ด้วย”
“เออ กูเอง มึงเป็นเหี้ยอะไรล่ะ ถึงมาขอทานอยู่แถวนี้”
ไอ้เดชทำหน้าจ๋อยสนิท
“ผมเพิ่งถูกไล่ออกจากงานน่ะ ไม่รู้จะไปพึ่งพาใคร เพราะคนที่พอๆ จะรู้จักส่วนมากก็ถูกตำรวจซิวไปหมดแล้ว
ผมก็เลยต้องเร่ร่อนขอเงินเขาใช้ไปวันๆ นี่ล่ะ”
กูมองหน้ามัน ไอ้เหี้ย เอ๊ย อดสงสารไม่ได้ ไหนๆ คนมันก็เคยรู้จักกัน
อีกอย่างกลับจากระยองคราวนี้เงินเต็มกระเป๋าเลย กูก็เลยชวนมันไปพักด้วย ไอ้เดชหน้าชื่นขึ้นมาทันใด
ยกมือไหว้ท่วมหัว
“สาธุ ขอให้พี่เปี๊ยกจงเจริญเถอะ”
คืนนั้นกูกับไอ้เดชนั่งกินเหล้ากัน มีไอ้เหี้ยอีกสองสามตัวมาร่วมวงด้วย
ไอ้เดชมันระบายความคับแค้นให้กูใหญ่
“จริงๆ นะพี่เปี๊ยก อีลูกสาวท่านประธานนั่นแท้ๆ ที่ทำให้ผมต้องตกงาน
ไม่รู้ไอ้เหี้ยที่ไหนโขมยเงินที่ห้องทำงานของมันไป จับมือใครดมไม่ได้
ผมน่ะสิซวยที่คืนนั้นเป็นเวรผมตรวจตึกพอดี มันคงไม่ชอบหน้าผมอยู่แล้วที่รู้ว่าผมคอยแอบมองมันเรื่อยๆ
ก็เลยโยนความผิดให้ผม สั่งให้หัวหน้าไล่ผมออก”
กูพยักหน้าหงึกๆ
“เป็นไง อีเหี้ยนั่นมันสวยล่ะสิ”
ไอ้เดชหัวเราะ แฮะ แฮะ ยกเหล้าขึ้นซดรวดเดียวหมด แลบลิ้นเลียปาก เกาศีรษะที่เต็มไปด้วยเหาของมัน
“ก็พอ..พอดูล่ะครับ”
กูแดกเหล้าไป ก็คิดไป อีเหี้ยๆ อย่างนี้มันต้องถูกสั่งสอนให้รู้สำนึกซะบ้าง
“เออ พรุ่งนี้มึงพากูไปดูสถานที่หน่อยสิ เผื่อกูจะหาทางแก้เผ็ดให้มึงได้บ้าง”
วันต่อมากูไปตึกที่ไอ้เดชมันเป็นยามเฝ้าให้ แม่งอย่างหรูเลย สูงเสียดฟ้า
เป็นบริษัทเงินทุนอะไรสักอย่างนี่แหล่ะ กูไม่สนใจเว้ย สนใจอย่างเดียวว่าจะจับอีนุชมาเย็ดได้ยังไง
อีนุชก็คือลูกสาวประธานบริษัทที่ว่านี่แหล่ะ เพิ่งเรียนจบมาจากต่างประเทศ
พอกูเห็นหน้าอีเหี้ยนี่ตรงบอร์ดผู้... อ่านทั้งเรื่อง
