ผมจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว” เขาแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
“ตกเบ็ดให้ผมดูหน่อยซิ...ที่รัก”
ดิฉันตกตะลึง “ว่าอะไรนะ”
“ตกเบ็ดน่ะ อย่าบอกนะว่าไม่เคยทำ ผู้หญิงที่ไหนก็ทำกันเป็นทั้งนั้น”
“มึงมันไอ้ผู้ชายโรคจิตประเภทไหนกันวะ” ดิฉันตะโกนด่า
ซึ่งเขาก็ด่ากลับทันควัน
“ก็ประเภทที่มึงชอบไงล่ะ”
ดิฉันนั่งเงียบจ้องตามันเขม็ง ซี่งเขาก็จ้องตอบไม่ละสายตา
บรรยากาศตึงเครียดเหมือนลูกโป่งที่ถูกอัดลมโป่งพองไปเรื่อยๆจนพร้อมที่จะระเบิด
แต่ไม่ช้า เสี่ยเฮงก็เหมือนจะควบคุมอารมณ์ได้ก่อน เขาเอนหลังลงพิงพนัก
แล้วพูดช้าๆ แต่ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มหยอกล้ออีกต่อไป
“พัศดีรับปากกับผมว่า คุณจะทำทุกอย่างที่ผมสั่ง ตราบเท่าที่ผมไม่ได้ทำร้ายคุณ
และผมก็ยังไม่ได้แตะต้องตัวคุณซักนิด”
ดิฉันกัดฟันแน่น จริงอยู่ที่เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายดิฉัน
แต่การกระทำทุกๆอย่างของเขามันโหดร้ายยิ่งกว่านั้นหลายเท่า
ดิฉันกวาดตามองขึ้นไปบนฝ้าเพดาน พัสดีบอกว่าซ่อนกล้องไว้ในห้องนี้หลายตัว
ดิฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนบ้าง
แต่ที่แน่ๆว่าเขาต้องรู้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างๆชัดเจน
ดิฉันมองไปรอบๆอย่างวิงวอน
ด้วยหวังว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรซักอย่างกับสถานการณ์อย่างนี้
แต่ทุกอย่างเงียบกริบ
“ไอ้สันดานชั่ว” ดิฉันด่าพัสดีในใจ เขาหลอกดิฉันอยู่ตลอดเวลา
คำพูดทุกคำถูกตกแต่งอย่างนุ่มนวลดิบดีว่าจะไม่ให้ดิฉันต้องเจ็บช้ำ
แต่มันเป็นคำสัญญาที่เทียบค่าได้เท่ากับลมที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศ
ไม่อาจจับต้องยึดถือได้เลย แม้ในสถานการณ์ที่ดิฉันเดือดร้อนขนาดนี้
ไอ้พัศดีชั่วมันก็ได้แต่นั่งหมกหัวอยู่ในห้อง
ไม่แน่ว่ามันอาจจะนั่งกระดิกเท้ามองอย่างสบายใจด้วยซ้ำ
มันเป็นนาทีที่เต็มไปด้วยความสับสน หวาดกลัว อับอาย และน่าสมเพช
ดิฉันตัดสินใจอย่างหนึ่งอย่างใดไม่ได้ เสี่ยเฮงไม่ได้ทำผิดคำพูด
และถ้าดิฉันไม่ยอมทำตาม พัสดีอาจจะเอาความผิดทั้งหมดของฉันไประบายลงที่ตั้ม
“ว่าไงล่ะคุณ จะให้ผมช่วยทำให้มั๊ย” เสี่ยเฮงถามย้ำ
ดิฉันตัดสินใจ นอนหงายลงไปกับเตียง หลับตาพริ้ม มือค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไป...
ต่ำลงไป... ต่ำลงไป... จนเกาะกุมอยู่ที่เนินนูนของตัวเอง
และหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน
“เอ! ผมไม่ยักรู้ว่าผู้หญิงสวยๆนี่ช่วยตัวเองโดยกุมหีไว้เฉยๆ อย่างนั้น
จะให้ผมหาเครื่องช... อ่านทั้งเรื่อง
