แป้ง สาวสวยวัย 25 เจ้าของบ้านเช่าในซอยบางรัก กำลังขมักเขม่นวุ่นอยู่กับการทำเค้กที่ลูกค้าสั่ง ลำพังเพียงเงินจากค่าเช่าบ้านที่บรรดาคนที่มาเช่านั้นไม่เพียงพอต่อการใช้จ่ายของครอบครัว อีกทั้งน้องชายของเธอที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 ค่าใช้จ่ายมันต้องมากขึ้นเธอจึงต้องแบ่งเบาภาระของทางบ้านบ้าง
“ แป้ง....เค้กใกล้เสร็จหรือยังล่ะลูก” เสียงแม่ร้องทักเตือน
“ยังเลยค่ะแม่.....วันนี้ไม่มีคนมาช่วยแป้งเลย”
“วันนี้เค้าไม่ว่างกันน่ะลูก วันนี้ตอนเย็นแม่กับพ่อก็ต้องไปงานเลี้ยงน่ะ พอดีเจอเพื่อนเก่าเลยนัดสังสรรค์กันนิดหน่อย”
“แป้งรู้แล้วล่ะค่ะ.....แม่พูดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
แม่ของแป้งทำท่าจะพูดอะไรต่อแต่ก็เปลี่ยนใจ เธอคงรู้สึกไม่ดีอยู่ลึกๆที่ต้องปล่อยลูกสาวไว้แล้วตัวเองไปเที่ยว แต่ก็นั่นแหละเธอก็กาเหตุผลมาเข้าข้างตัวเองจนได้ว่า ฉันอยู่บ้านตั้งนานจะออกไปงานเลี้ยงนิดหน่อยไม่เห็นเป็นไรเลย
“ว่าไงนะจ๊ะ วันพรุ่งนี้เหรอ........อืมได้เลยจ่ะ ปิ๊กว่าง”
ปิ๊ก น้องชายคนเดียวของแป้งเดินคุยโทรศัพท์เสียงดังจากข้างบนลงมาจนถึงห้องรับแขกแล้วนั่งคุยอย่างสบายอารมย์ แป้งคิดว่าทำไมถึงมีแต่คนที่ไม่ต้องเหนี่อยเหมือนเธอเลย ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งหงุดหงิด
“ปิ๊ก.....คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วมาช่วยพี่ทำเค้กหน่อยนะ”
“ปิ๊กไม่ว่างหรอกพี่แป้ง”
ปิ๊กตะโกนเสียงดังข้ามห้อง
“ปิ๊กมีอะไรทำหรือไงถึงจะได้ไม่ว่าง”
“ปิ๊ก......เอ่อ...ปิ๊กต้องทำงานส่งอาจารย์พรุ่งนี้ไม่ว่างหรอกพี่แป้ง”
แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าน้องชายโกหกแต่แป้งก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ เธอคงต้องทำคนเดียวซะแล้ว เธอได้ยินเสียงร้องเพลงของพ่ออยู่บนบ้านที่แสดงออกว่ามีความสุขแค่ไหน ก็น่าจะมีความสุขอยู่หรอกนะ วันนี้ได้ไปเที่ยวโดยที่ไม่ต้องแอบหนีไปเหมือนทุกครั้ง เธอคิด
สักพัก พ่อกับแม่ของเธอก็เดินลงมาจากบนบ้าน ในชุดที่พร้อมสำหรับงานเลี้ยงในคืนนี้แล้ว
“คืนนี้แม่กลับดึกไหมคะ” แป้งถามโดยไม่ได้หันมามอง เธอยังคงกวนแป้งต่อไป
“ไม่น่าจะดึกหรอกลูก งานเลี้ยงคนแก่ไม่มีอะไรหรอก”
“สำหรับแม่น่ะไม่ดึก แต่ของพ่อน่ะเช้า” เสียงแหลมๆของพ่อเธอที่มักจะพูดกวนประสาทแม่เสมอ
“มานี่ตาตุ๊ก วันนี้แกตายแน่ๆ ฮึ่ม”
ทั้งพ่อและแม่ออกจากบ้านไปงานเลี้ยงแล้ว เหลือแต่แป้งกับปิ๊ก สองพี่น้องเท่านั้นที่อยู่ที่บ้าน แต่ก็เหมือนกับว่าแป้งอยู่คนเดียวเพราะปิ๊กก็เอาแต่คุยโทรศัพท์อย่างมีความสุขอยู่หน้า... อ่านทั้งเรื่อง
