"รับ รถเร็วพิษณุโลก ๑๘.๐๕ น.เสาร์นี้
กัลยาณี"
วัน เสาร์ ผมแวะไปสถานีรถไฟสามเสน คอยขบวนรถเร็วพิษณุโลก ขึ้นรถแล้วเดินดู ผู้คนกำลังเตรียมข้าวของจะลง รถลอดสะพานกษัตริย์ศึก จนจะเข้าเทียบชานชาลาหัวลำโพง แล้วจึงเห็นกัลยาณียังนั่งอยู่กับที่ แทรกสวนคนที่กำลังจะลงเข้าไป พอถึงตัวรถไฟจอดสนิท
"กัลย์ ไอ้นันต์ละ"
สาวท้องแก่ลุกขึ้นอุ้ยอ้าย ยิ้มแห้งๆ
"มาคนเดียว ช่วยเอากระเป๋าลงด้วย"
เธอค่อยๆ เดินลงจากรถ ผมคว้ากระเป๋าหิ้ว เดินตามลงมา
"เป็นไงมีท้องมีไส้ ริเดินทางลำพัง ไอ้ห่านันต์ ก็ให้เมียมาคนเดียวได้ ทำไมมันไม่มาด้วย"
"อย่าเพิ่งถามอะไร คอยคุยกัน ไปบ้านเธอก่อน กัลย์ จะพักบ้านเธอ"
ผม เป็นงงมาก พาเธอเดินอ้อมมาทางโรงแรมราชธานี เรียกแท็กซี่ที่นั่น ต่อรองราคาเป็นที่ตกลง ขึ้นรถเงียบจนถึงบ้าน บอกให้เธออาบน้ำผมจะไปหาข้าวปลามากิน ออกไปตลาดสะพานควาย ซื้อข้าวปลาอาหาร ขนมนมเนย เครื่องดื่มสำหรับชงร้อนๆ
กลับมาบ้านจัดข้าวใส่จาน เตรียมน้ำเตรียมท่า มานั่งกินข้าวกัน อิ่มแล้วผมเก็บล้างแล้วอาบน้ำอาบท่าเสร็จ มานั่งคุย
เธอ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วแต่แปลก ไม่รื้อกระเป๋าเอาเสื้อผ้าออกมาแขวน ผมเลยถามว่าทำไมไม่เอาเสื้อผ้าออกมาแขวนเสียให้เรียบร้อยก่อน เธอตอบว่าเธอเตรียมพร้อมที่จะเดินทางพรุ่งนี้เช้าถ้าผมไม่สามารถช่วยแก้ ปัญหาให้เธอได้ ผมก็เป็นงงอีกครั้ง ผมมันเก่งกล้านักหรือที่จะช่วยแก้ปัญหาให้ใครต่อใครได้ตามที่เขาหวังตั้งใจ กัน
"เอาเหอะ วันนี้เดินทางมาเหนื่อยพักผ่อนเสียก่อน ไว้พรุ่งนี้ค่อยปรึกษากัน พรุ่งนี้ก็อยู่นี่แหละจะไปไหนวะกัลย์ นานๆกว่าจะได้พบ เอานอนเสียบนเตียงนั่น เรานอนล่างข้างเตียงนี่"
หันไปมองเห็นหยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม พลอยใจไม่ดี ลุกไปปาดหยดน้ำตา มือก็จับสองไหล่เธอ
"มีอะไรหนักหนาสาหัสสากันหรือจ๊ะยายกัลย์ อย่าขี้แยหน่อยเลย เราช่วยได้ก็จะช่วย เพื่อนกันไม่ใช่หรือ "
เธอ จับมือผมแน่นลุกยืนประจัญหน้า แล้วกอดรวบ ซบหน้าบนแผงอกปล่อยโอ ออกมา ต้องปลอบอีกพักกว่าจะสงบ จากนั้นเธอก็สาธยายเรื่องราวให้ฟัง ตั้งแต่เริ่มรู้ว่าตั้งท้องดีใจบอกให้สามีรับรู้ ไอ้... อ่านทั้งเรื่อง
