เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นประมาณช่วงใกล้สิ้นปี เป็นเวลาที่ผมมีความรู้สึกที่ดีมากๆ และยังแปลกใจว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ผมชื่อแก่ ผมทำงานเป็นเซลล์ขายอุปกรณ์อิเล็กโทรนิคส์ และเป็นอาสาสมัครพัฒนางานสังคมของมูลนิธิแห่งหนึ่ง ผมได้รู้จักกับน้องคนหนึ่ง เธอชื่อเฟิร์น เธอเป็นลูกครึ่งไทยจีน บ้านจริงๆอยู่ที่ต่างจังหวัด แต่เข้ามาเรียนและทำงานในกรุงเทพฯ เฟิร์นก็เป็นอาสาสมัครพัฒนางานสังคมเหมือนกับผม จึงเป็นเหตุให้เราได้รู้จักกันเป็นอย่างดี ในฐานะพี่น้องพ้องเพื่อนที่ทำงานร่วมกัน เรารู้จักกันมาประมาณ 4 ปี ตั้งแต่เฟิร์นยังเรียนอยู่ปีหนึ่ง จนเฟิร์นเรียนจบแล้ว เธอก็เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่นาน ตอนนี้เฟิร์นก็อายุ 23 ปี ส่วนผม 26 ปี เฟิร์นยังไม่มีแฟน เพราะเธอชอบคิดว่าตัวเองไม่สวย จึงไม่กล้าตอบรับใคร แต่จริงๆแล้วผมว่าเฟิร์นก็เป็นคนน่ารักดี โดยเฉพาะนิสัยที่ดูซื่อๆ บริสุทธิ์ คิกขุ เป็นกันเองกับทุกคน ชอบช่วยเหลือคนอื่น หน้าตาเฟิร์นถึงจะไม่สวยเลิศเลอ แต่ก็จัดว่าใช้ได้ เหมาะกับผิวขาวๆ รูปร่างอวบนิดๆ กำลังดี คล้ายๆสาวญี่ปุ่น วันนั้นเป็นวันศุกร์ซึ่งต่างคนต่างก็เลิกงานมา เราก็เข้าไปช่วยงานอาสาตามปกติ แต่วันนั้นมีการวางแผนงานสำหรับโครงการปีหน้า กว่าจะได้กลับบ้านก็ประมาณ 3 ทุ่มครึ่ง ผมจำเป็นต้องให้เอกสารชิ้นหนึ่งกับเฟิร์น ซึ่งมันอยู่ที่บ้านผม ประจวบเหมาะกับทางกลับบ้านของเฟิร์นนั้น เลยบ้านผมไปอีกไกล ผมจึงอาสาไปส่งเฟิร์นที่บ้าน โดยจะแวะเอาเอกสารให้เธอด้วย จากนั้นผมก็บึ่งมอเตอร์ไซค์คันเก่งพาเธอกลับ โดยแวะไปเอาเอกสารที่บ้านผมก่อน บ้านผมเป็นอพาร์ทเม้นท์สูง 5 ชั้น และไม่ลิฟท์ซะด้วย กว่าจะขึ้นไปถึงห้อง เฟิร์นก็บ่นอุบว่าเมื่อยขา เพราะเธอไม่ได้อยู่อพาร์ทเม้นท์เหมือนผม ห้องผมเล็กมาก มีของอยู่ไม่มาก เข้าไปก็เห็นโต๊ะคอมพิวเตอร์ซึ่งอยู่ตรงปลายเตียงนอน มีตู้เก็บเสื้อผ้าของใช้ติดกับห้องน้ำ เมื่อเฟิร์นเดินเข้าไปในห้องผม เธอก็พุ่งไปนอนแผ่หลาบนเตียงนอนผมด้วยความเมื่อยล้า ส่วนผมก็รีบเข้าไปเอาเอกสารในตู้ หายังไงก็ยังไม่เจอ ไม่รู้เอาไปเก็บไว้ไหน เมื่อเฟิร์นหายจากการเมื่อยล้าซักพัก เฟิร์นก็ถามผมว่า "ในเครื่องคอมพิวเตอร์ของพี่มีเกมหรือปล่าว" ผมก็งงๆแล้วถามกลับไปว่า "ชอบเล่นเกมคอมพิวเตอร์ด้วยเหรอ" เฟิร์นก็ทำสีหน้าท้าทายแล้วบอกว่า "เฟิร์นนี้แหละ นักเล่นเกมตัวยงเลยล่ะ" ผมก็บอกเธอว่า "ก็เปิดดูสิ" ยังไม่ทันสิ้นเสียง เฟิร์นรีบรี่เข้าหาคอม... อ่านทั้งเรื่อง