ช่วงเรียนปีสุดท้าย ตอนนั้นอายุ 24 ก่อนเบญจเพศ เกิดเหตุการณ์ผลิกผันกับชีวิตที่ดูเหมือนจะไปได้ดีมีอนาคตสดใส ดิฉันประสบอุบัติเหตุรถบัสของมหาลัยพลิกคว่ำที่ต่างจังหวัด โดนส่วนของรถทับช่วงต้นขาเอาไว้ เป็นเวลานานหลายชั่วโมงก่อนที่ความช่วยเหลือจะไปถึง กว่าจะถึงมือหมอ เส้นประสาทขาก็เกือบจะตายหมดแล้ว หมอบอกข่าวร้ายว่าถึงแม้หมอจะไม่ตัดขาทิ้ง แต่ดิฉันก็ไม่สามารถเดินได้อีก
ดิฉันสิ้นหวังกับอนาคต ต้องเป็นภาระให้พ่อแม่ โชคดีที่คนรอบตัวให้กำลังใจอย่างดี ดันให้ดิฉันสู้เรียนต่อจนจบปริญญาตรี คณะบัญชี ดิฉันว่างอยู่สองปี สมองเริ่มเฉื่อยชา ตอนนั้นยังไม่มีคอมพิวเตอร์เหมือนทุกวันนี้ วันๆนั่งจ่อมอยู่บนรถเข็น จึงตัดสินใจเรียนกฏหมายเอาอีกปริญญา เลือกมหาลัยเปิด พ่อแม่ก็สนับสนุน เพื่อนร่วมชั้นช่วยเหลือดิฉันเป็นอย่างดี เพราะเป็นคนเดียวในห้องที่เป็นคนพิการ
ดิฉันนั่งเรียนติดกับคุณลุงคนหนึ่ง ที่เรียกคุณลุงเพราะแก่ที่สุดในชั้นเรียน แกเกษียณอายุแล้ว ที่มาเรียนก็เพราะตอนเด็กๆ แกไม่มีโอกาสเรียนหนังสือ พอแกทำงานมีสตางค์ส่งตัวเองได้ก็เริ่มเรียนต่อ แกชอบเรียนหนังสือ เพราะรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่แกทำได้ดี เมียแกเสียเมื่อปีที่แล้ว แกรักเมียแกมาก ขนาดสัญญาว่าจะไม่มีใครอีกตลอดชีวิต ลูกชาย2คนก็ทำงานแยกครอบครัวไป แกไปซื้อที่ดินแปลงเล็กๆแถวชานเมืองไว้ปลูกต้นไม้ แกรู้สึกเหงาเลยมาเรียนต่อ แกชื่อทิน ลุงทินเป็นคนอุบล สำเนียงตลกๆ แต่แกเป็นคนน่ารักมาก แกจะเป็นคนเข็นรถของดิฉันตลอด ตั้งแต่ลงจากรถที่พ่อขับมาส่ง แกจะเข็นมาส่งถึงห้องเรียน ช่วยเหลือดูแลดิฉันทุกอย่าง แกเอ็นดูดิฉันเหมือนลูกหลาน เราก็เลยสนิทกัน
4ปีมาแล้วที่ดิฉันนั่งรถเข็น คนพิ... อ่านทั้งเรื่อง
