เดินป่า

เดินป่า ก็เหมือนมาไม่ถึง เราออกจาก กทม.ประมาณ 4 ทุ่ม กว่าจะถึง ปางสีดาก็เกือบ ตี 1 แล้ว ไปถึงก็เจอแต่เจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่อยู่เวรเพียงคนเดียว กับเพื่อนของเขาชื่อ ปาน ที่มานั่งคุยเป็นเพื่อนแต่ไม่ใช่เจ้า

หน้าที่ป่าไม้ จากหน้าด่าน ต้องเข้าไปอีกประมาณ 15 กม. เพื่อไปหาที่กางเต้นท์บนเขา เจ้าหน้าที่เห็นว่าดึกมากแล้ว เลยอาสาให้ ปาน มาช่วยดูแลให้ เราก็อุ่นใจที่มีคนในพื้นที่คอยดูแล เพื่อไม่ให้เขาต้องขี่

มอเตอร์ไซด์ตามมา เลยขอให้ปานนั่งมากับเราด้วย ระหว่างทาง เราแจ้งว่าพรุ่งนี้จะเดินป่า ขอให้ช่วยติดต่อเจ้าหน้าที่นำทาง ปานบอกว่าตอนนี้เจ้าหน้าที่ไม่พอ ถ้าจะไปจริง ๆ เขาจะนำทางให้ เราตอบตกลง

ทันที

พอมาถึงที่กางเต้นท์ ปานบอกว่า เขาจะรีบเดินทางลงไปที่ทำการเพื่อเตรียมของใช้จำเป็นของเขา เราบอกปานว่าของใช้เรามีครบแล้ว ส่วนของปานเราจะแบ่งถุงนอนให้ ส่วนเราจะใช้ถุงเดียวกันได้ คืนนั้น

ปานจึงนอนบนเขากับเรา โดยใช้ถุงนอน นอนอยู่หน้าเต้นท์เรา พอเราเข้าเต้นท์ก็อดไม่ได้ที่จะทำอะไรกัน เราพยายามไม่ส่งเสียงเพราะเกรงใจปานที่อยู่หน้าเต้นท์ แต่ถึงยังไงก็คงมีเสียงบ้างตามธรรมชาติ

ระหว่างเราทำกันไปก็แอบเปิดช่องเล็ก ๆ ตรงหน้าต่างเต้นท์ดูว่าปานจะแอบดูเราไหม ปรากฎว่าปานไม่ได้ลุกขึ้นแอบดูเราเลย ถือว่าเป็นคนที่ดี แต่พอเราทำกันไปสักพักแอบดูปานใหม่ ก็ไม่เห็นปานลุกขึ้น

แอบดูเราเหมือนเดิม แต่จากแสงตะเกียงข้างนอกเราเห็นการเคลื่อนไหวตรงเป้าของปาน เป็นใครดูก็รู้ว่าปานคงกำลังเล่นว่าวอยู่ เราจึงพยายามเพิ่มเสียงของเรา เพื่อช่วยสร้างจินตนาการให้ปาน พอปานใกล้

เสร็จปานรีบเปิดถุงนอนออก คงกลัวว่าจะเลอะถุงนอนของเรา แล้วปานก็คุกเข่าว่าวจนเสร็จ โดยปล่อยน้ำพุ่งไปบนหญ้า แล้วเราก็ต่างคนต่างนอน

เช้าขึ้นมาพอเราตื่นขึ้น ประทับใจมาก น้องปานจัดแจงอาหารเช้าเกือบเสร็จ พอเห็นปานชัด ๆ ตอนเช้า ปานก็ยังอยู่ในวัยรุ่น อายุไม่น่าจะเกิน 22 ดูสะอาด หลังจากกินข้าวกันแล้ว ปานอาสาล้างจานให้

ระหว่างปานไปล้างจาน เราปรึกษากันว่าเราน่าจะตอบแทนความมีน้ำใจของปานแบบไหนดี สุดท้ายเราคิดว่าเราน่าจะให้ความสุขที่แท้จริงให้เขา ในคืนนี้ ดีกว่... อ่านทั้งเรื่อง