"ไง...ไม่ได้เจอตั้งนานแหน่ะ"
"อ้าว..แนนหรือ อืม ปีนี้ค่อนข้างยุ่งน่ะ ขอโทษที่ไม่ได้ทักนะ"
แนน..เป็นเพื่อนที่รู้จักกันตอนผมยังเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ ตอนนั้นผมไปเป็นไกด์หารายได้เพื่อใช้เป็นค่าเล่าเรียน ส่วนแนนก็พาลูกค้าวีไอพีมาเที่ยว มันเป็นความบังเอิญที่เราได้รู้จักกัน
ผมเรียนดอกเตอร์ ส่วนแนนทำงานเป็นเลขาของบริษัทมือถือใหญ่แห่งหนึ่ง
ลูกค้าที่มา ก็ ท่าน สว.(สูงวัย) ที่พออายุมากขึ้น ดีกรีความเอาแต่ใจตัวมันก็สูงตามไป..
ผมสนิทกับแนนเร็วมาก เพราะว่าเธอมารับรองลูกค้าของหัวหน้า ส่วนผมก็ไกด์ตอนรถวิ่งและบ๋อยตอนเข้าโรงแรม เพราะประเทศที่ผมไปนั้นไม่นิยมการจ้างเบลล์บอยมายกกระเป๋าสักเท่าไหร่
แนนคงเห็นเวลาที่ผมต้องเอากระเป๋าท่าน สว. ไปส่งตามห้อง เธอก็เข้ามาช่วยทุกครั้ง นั่นคือเหตุที่ทำให้เราสนิทกันแม้รู้จักกันไม่นาน
จากนั้น แนนกลับประเท๋ศไทย ส่วนผมก็ยังคงเรียนต่อ
วันนี้ ผมทำงานที่บ้านเกิดของผมแล้ว แต่ว่าก็แทบไม่ได้เจอแนนเลย จนอาทิตย์ที่แล้ว เธอก็เมล์เข้ามาชวนผมไปกินข้าว..
ผมจำได้ แนนมีแฟนแล้ว ทำงานที่จันทบุรี ได้ยินเธอพูดเหมือกันว่า ไปหาอยู่เหมือนกันทั้ง ๆ ที่ไกลขนาดนั้น นับถือ นับถือ
เมื่อวานผมไปตามนัด เรานัดกันตอยทุ่มนึงที่ร้านถึงพริกถึงขิง
แนนปกติทานเผ็ดไม่ได้ แต่ดันแนะนำร้านนี้ ตอนแรกผมบอกว่า หากเป็นร้านที่ว่า ผมเคยเห็นอยู่ไม่ไกลร้านนีง
เรานัดกันไปเจอกันที่นั่น ไม่ได้เจอกันมา...๔ ปีได้แล้ว
"แนน" ผมตะโกนเรียก
"สวัสดีจ๊ะ" แนนหันมา
แนนในวันนี้ น่ารักมากกว่าตอนที่ผมเจอในวันนั้นมาก ดัดฟันตามสมัยนิยม
แนนเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ความสูงประมาณ ๑๕๐ ต้น ๆ ได้ ทำให้เวลายืนกับผมที่เป็นผู้ชายตัวเล็กแล้ว ก็คงดูเหมาะสมกันอยู่
แนนผิวออกสีแทนเพราะเป็นคนชอบเล่นกีฬา ตาดำโต หน้าคม
การดัดฟัน อาจจะมีผลทำให้หน้าเธอดูเล็กลงกว่าที่ผมจำได้ เพราะว่าวันนี้ แนนดูน่ารัก
แนนมาพร้อมกับชุดแซ๊กกระโปรงเหนือเข่าลายดอกเล็ก...คาดผม วันนี้ผมเธอย้อมสีน้ำตาล เป็นลอนตามสมัยนิยม
"แนนดูสวยขึ้น" ผมทักแบบไม่ให้เธอตั้งตัว
"....." ยิ้มแบบเขิน ๆ ไม่ตอบ แต่น่ารัก "สงสัยมันมือมั้งโอ...สวยในที่มืด" เธอตอบกลับอย่างมีชั้นเชิง ไม่น่าเกลียด
วันพุธ ที่ร้านไม่มีคนสักเท่าไหร่
โต๊ะเราอยู่ใต้ต้นมะม่วง มีเสียงเพลงคาร์เพนเตอร์ลอยมา..
แนนหันไปดู ... อ่านทั้งเรื่อง
