ก่อนที่พี่เอ๋จะกลับเขาก็หยิบกล่องกำมะหยี่เล็กๆออกจากกระเป๋า
“พี่มีอะไรจะให้รุ้ง” เขาพูด พลางเปิดกล่องนั้นออก
มันเป็นสร้อยทองเส้นเล็กๆที่มีจี้รูปหัวใจ
“สวยมากค่ะ” ดิฉันพูดอย่างจริงใจ
“พี่จะใส่ให้นะ”
ดิฉันหันหลังให้เขาสวมสร้อยเส้นนั้นให้
น้ำตาคลออยู่เต็มสองเบ้าด้วยความรู้สึกอบอุ่นตื้นตันใจ
เขาติดสร้องคอเสร็จก็หมุนตัวดิฉันกลับมา
“พี่รักรุ้งนะ พี่อยากจะแต่งงานกับรุ้ง”
“พี่เอ๋...” ดิฉันร้องเบาๆ แต่พูดอะไรไม่ออก รู้สึกตาพร่าเลือนไปหมด
“พี่จะรอ.. รอวันที่รุ้งพ้นโทษ รุ้งจะแต่งงานกับพี่ใช่มั้ย”
ดิฉันไม่ได้ตอบปากรับคำ แม้ว่าใจจะเต็มตื้นไปด้วยสำนึกของความขอบคุณ
เพราะภาพผู้ชายอีกคนยังลอยเด่นอยู่หัว ‘ตั้ม’
คนที่ยึดครองหัวใจของดิฉันไว้ได้อย่างแท้จริง แม้เขาจะต้องติดคุกตลอดชีวิต
แต่ความรัก ความผูกพันที่ดิฉันมีต่อเขาไม่เคยจางหายไปจากใจ..
“พี่ไปก่อนนะรุ้ง” พี่เอ๋จูบดิฉันที่หน้าผากเบาๆ “แล้วพี่จะกลับมาอีก”
เขาทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะเดินออกไป..
แต่นั่นเป็นวันสุดท้ายที่ดิฉันเห็นเขา!
พี่เอ๋ไม่เคยกลับมาอีกเลย เป็นครั้งแรกที่ดิฉันได้รับรู้ธาตุแท้ของผู้ชาย
เพศที่พร้อมจะโกหกหลอกลวงได้อย่างไม่ละอายใจ..
แต่ดิฉันก็ไม่ได้โกรธเขาแต่อย่างใด
อาจจะเป็นเพราะดิฉันก็ไม่ได้รักเขาแต่แรกอยู่แล้ว
ดิฉันเพียงแต่รู้สึกผิดหวังและเศร้าใจ ดิฉันน่าจะรู้แต่แรกแล้ว
ว่าในห้องนี้น่ะมันไม่มีความจริงใจหรอก.. ไม่มีเลย! ห้องนี้มีแต่ตัณหา
ความใคร่ ความโกหก ตลบแตลง
น่าสมเพชตัวเองที่ยังหวังจะได้รับสิ่งดีๆจากห้องนี้ น่าสมเพชจริงๆ.......
ดิฉันยังเก็บสร้อยเส้นนั้นไว้จนถึงวันนี้
เพราะไม่เพียงแต่มันเป็นสัญลักษณ์ของการโกหกหลอกลวงเท่านั้น...
มันยังเป็นประหนึ่งของขวัญชิ้นสุดท้ายจากพี่ชายที่แสนดีของดิฉันที่มอบให้สำหรับการเ
ริ่มต้นอาชีพใหม่...โสเภณี
พัศดีพอใจกับการกระทำครั้งนี้ของดิฉันมาก
เขาเอาตู้เย็นและข้าวของเครื่องใช้หลายอย่างมาให้
รวมทั้งรับปากว่าจะซื้อน้ำหอมและเครื่องแต่งหน้ามาให้
ซึ่งพัศดีให้ดิฉันเป็นคนเลือกยี่ห้อเอง
ดิฉันจดใส่กระดาษให้เขาโดยลองเลือกยี่ห้อที่มีราคาสูงพอสมควร
แต่เขาก็จัดหามาให้อย่างถูกต้องครบครันตามที่เขียนไป
ห้องของดิฉันตอนนี้แทบจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกสบายอยู่เพียบพร้อม
มันด... อ่านทั้งเรื่อง
