ลงกับเตียง โดยขาทั้งสองข้างของดิฉันยังห้อยอยู่ที่ขอบเตียง เขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้น สายตาจ้องอยู่ที่หว่างขา หน้าของดิฉันร้อนวูบขณะที่เขารูดกางเกงในออกไปทางปลายเท้า ดิฉันรีบเอามือปิดเนินนูนไว้
ทันที “อายหรือ หนูรุ้ง”เขาถาม ขณะที่พยายามแกะมือของดิฉันออก แต่ดิฉันไม่ยอม วิงวอนขอร้องเขาเสียงสั่น “ลุกขึ้นมาเถอะค่ะท่าน อย่าทำอย่างนี้เลย รุ้งขอร้อง รุ้งอาย” “ขอผมดูนิดเดียว น่า นะ คน
สวยของผม” “อย่าเลยค่ะ ได้โปรด... สงสารรุ้งเถอะ รุ้งยอมท่านแล้ว แต่อย่าทำให้รุ้งต้องอับอายมากไปกว่านี้เลย ลุกขึ้นมาเถอะค่ะ” เขายอมลุกขึ้นมาตามที่ดิฉันขอร้องอย่างว่าง่าย ซึ่งก็ทำให้ดิฉันแปลกใจ
และรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย ดิฉันรีบลุกขึ้นนั่งจัดแจงดึงกระโปรงปิดหน้าขาที่เปล่าเปลือยไว้ เขามองการกระทำของดิฉันอย่างขบขัน “เอาละ ผมเห็นใจหนู นี่คงเป็นครั้งแรกซินะที่หนูต้องทำอย่างนี้กับคน
แปลกหน้า” ดิฉันพยักหน้า รู้สึกอายไม่กล้าสบตากับเขา “ไม่ต้องห่วง ผมเข้าใจความรู้สึกหนู และจะไม่พยายามทำอะไรที่ให้หนูต้องอับอาย แต่หนูก็ต้องปรนนิบัติผมให้ดีเป็นการแลกเปลี่ยน ตกลงมั๊ย”
ดิฉันพยักหน้า “เอาละ ถ้างั้นช่วยถอดเสื้อผ้าให้ผมหน่อย” ดิฉันยกมือเตรียมจะปลดกระดุมให้เขา แต่เขาร้องห้ามไว้ “อย่าเพิ่ง คุกเข่าลงแล้วถอดรองเท้าให้ผมก่อน” ดิฉันชะงัก “ทำไมล่ะ รังเกียจที่จะทำ
เหรอ” “ไม่ ..ไม่หรอกค่ะ รุ้งจะทำให้” ดิฉันพยายามกล้ำกลืนความเจ็บช้ำเอาไว้ แล้วคุกเข่าลงถอดรองเท้าให้เขา แล้ววางมันไว้ที่ข้างเตียง แต่ขณะที่ดิฉันกำลังจะรูดถุงเท้าเขาออก เขาก็พูดขัดขึ้นมาอีก
“อย่าถอดแบบนั้น” “แล้วจะให้รุ้งทำยังไงล่ะคะ” “ใช้ปากซิ ผมอยากให้หนูใช้ปากถอดมันออกมา ผมชอบแบบนั้น” ดิฉันหน้าชาอุทานออกมาอย่างตกใจ “รุ้งทำไม่ได้” ดิฉันร้องไห้ “ทำไมต้องให้รุ้งทำแบบ
นี้” ดิฉันอุทธรณ์ด้วยเสียงสั่นเครือ แต่คราวนี้เขาเริ่มแสดงอาการหงุดหงิด “อย่างนี้ก็ไม่ได้ อย่างนั้นก็ไม่ได้ คราวนี้ผมไม่ยอมแล้ว ถ้าหนูไม่ทำอย่างที่ผมขอ ผมก็จะกลับไปทำแบบเดิมอย่างที่ผมอยากทำ ว่าไง
จะเอาอย่างนั้นมั๊ย” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความเอาจริงเอาจัง ซึ่งทำให้ดิฉันไม่กล้าขัดขืน เขายกเท้าขึ้น... อ่านทั้งเรื่อง
