ผ่านทางเดินเล็กๆแล้วเลี้ยวไปในทางแยกแห่งหนึ่ง
ระหว่างทางผู้คุมชายคนนั้นพูดกับดิฉัน
“คุณรุ้งรู้มั๊ยว่าผมชื่นชมคุณมากเลย ผมเคยเป็นนายแบบเดินร่วมกับคุณด้วยนะ”
แล้วเขาก็เอ่ยถึงงานประกวดนายแบบแห่งหนึ่ง
ซึ่งทำให้ดิฉันปล่อยเสียงหัวเราะอันแสบแก้วหู
“คุณพระช่วย พวกสมัครเล่น”
คำเยาะเย้ยของดิฉันทำให้เขาหน้าแดงด้วยความเขิน พี่แก้วบีบแขนดิฉันเบาๆ
ทำให้ดิฉันรู้สึกตัว และสำนึกเสียใจกับคำพูดถากถางของตัวเอง
ความตึงเครียดทำให้ดิฉันกลายเป็นคนก้าวร้าวมากขึ้นทุกที
เราเดินอย่างเงียบๆเลี้ยวเข้ามาตรงทางเดินใหญ่แล้วก็ขึ้นบันไดไปสองทอด
อากาศในช่วงนี้มีกลิ่นของฝุ่นและเหม็นอับ
ที่ผนังมีปูนถลอกเป็นหย่อมๆขณะที่เราขึ้นบันไดไปเดินไปที่หน้าประตูและกดออด
ประตูถูกไขออก แล้วผู้คุมอีกคนหนึ่งก็ชะโงกหัวออกมา
“พัศดีให้พานักโทษมาขังเดี่ยว” ผู้คุมชายคนนั้นพูด
ผู้คุมหญิงคนนั้นพยักหน้า
“ไปที่ห้องหมายเลยเจ็ด”
เธอพูดพลางส่งกุญแจดอกหนึ่งให้ ผู้คุมชายรับไว้แล้วพาดิฉันเดินเข้าไป
หยุดอยู่ที่หน้าห้องซึ่งอยู่เกือบจะในสุด
“ถอดเสื้อผ้าออก” ผู้คุมชายคนนั้นหันมาบอก
ดิฉันขมวดคิ้วหันมามองพี่แก้วเป็นเชิงถาม
“เคยมีนักโทษแอบเอามีดเข้าไปข้างในแล้วฆ่าตัวตาย
ดังนั้นนักโทษเดี่ยวจะไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่เสื้อผ้าอยู่คนเดียว
เพื่อป้องกันการแอบเอาอาวุธเข้าไปข้างใน” พี่แก้วอธิบาย
“ถ้างั้นก็ให้เขาออกไปก่อนซิ” ดิฉันพูด
พี่แก้วหันไปทางนักโทษคนนั้น
“คุณจะช่วยออกไปก่อนได้มั๊ย” เธอพูดอย่างสุภาพ แต่เขาสั่นหัว
“ขอโทษ ผมต้องอยู่ มันเป็นกฏ”
พี่แก้วพยักหน้าหันมาทางดิฉัน
“ถอดเถอะรุ้ง”
ดิฉันรู้ว่าไม่มีทางเลี่ยง จึงหันหลังรีบถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
รู้สึกอายเพราะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นต้องมองอยู่แน่ๆ
หลังจากถอดเรียบร้อยดิฉันก็ส่งเสื้อผ้าให้พี่แก้ว
เธอเปิดประตูแล้วผลักให้ดิฉันเข้าไปข้างใน แล้วปิดประตูล็อคห้อง
จากนั้นดิฉันก็ได้ยินเสียงเท้าของทั้งคู่เดินกลับออกไป
ห้องขังเดี่ยวเล็กมาก ทั้งห้องว่างเปล่ามีเตียงเล็กๆวางอยู่ชิดผนัง
ไม่มีหลอดไฟแต่มีแสงสว่างมากจากช่องหน้าต่างเล็กๆที่มีอยู่เพียงช่องเดียวในห้อง
ดิฉันเดินไปนอนเตียงอย่างหมดแรง เอี้ยวตัวไปที่หน้าต่างและจ้องไปบนท้องฟ้า
แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาในช่องนั้น
ดิฉันเหยียดตัวออกไปข้างๆ และใช... อ่านทั้งเรื่อง
