เกือบตลอดชีวิตก็ว่าได้
ซึ่งเว็บบอร์ดนี้ดิฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนเพิ่งมารู้ จากน้องๆที่ทำงาน เมื่อไม่นานมานี้เอง(ดิฉันทำงานในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งแถบชานเมืองกรุงเทพนี่เอง)
แรกๆน้องที่ทำงานชวนดูเรื่องของคนอื่นก่อนว่า
ปัจจุบันนี้หากคนเรามีอะไรที่ถูกเก็บกดไม่ต้องกลุ้มใจ อีกแล้วมีที่ระบายแล้ว
คือทางเน็ตนี่ไงไม่มีใครรู้ด้วยว่าเราเป็นใครจะระบายอะไร ก็ได้ไม่มีใครว่า
แรกๆดิฉันแกล้งทำไม่สนใจแต่พอน้องๆไม่อยู่ดิฉันเปิดดูเอง เพราะมีเครื่องคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะทำงานอยู่ด้วย
ผลปรากฎว่ามีผู้คนมากมายระบายความในใจที่ประสบกับตัวเองเอง
จะจริงหรือไม่จริงดิฉันไม่ทราบ
แต่เรื่องของดิฉันที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงแน่นอน และเป็นปัญหาโลกแตกทุกวันนี้
แต่ไม่สามารถที่จะพูดและระบายให้ใครฟังได้
เมื่อมีโอกาสช่องทางแบบนี้ดิฉันดีใจที่สุด
แต่ไม่รู้จะทำยังไงเล่นอินเตอร์เน็ตก็ไม่เป็น
วันต่อมาตอนเที่ยงน้องคนเดิมชวนให้ดิฉันดูเรื่องเล่าของคนอื่น อีกเหมือนเดิม
คราวนี้ดิฉันเลยต้องดูและแกล้งพูดว่าพี่ไม่เคยดูนะนี่เป็น ครั้งแรกเลย
ทั้งที่ดิฉันเคยเปิดดูแล้วคนเดียวกลัวเสียผู้ใหญ่และอายน้องๆด้วย
พอดูได้สักพักดิฉันแกล้งถามน้องเขาว่า
ถ้าหากเราต้องการจะเล่าเรื่องของเราให้คนอื่นรู้บ้างจะทำอย่างไร
น้องบอกว่าพี่จะเล่าเรื่องอะไรเหรอเห็นพี่ไม่มีปัญหาอะไรนี่
ดิฉันบอกว่าต้องการทราบไว้ประดับความรู้เท่านั้น
เพราะตอนนี้โลกอินเตอร์เน็ตแล้ว จะได้ไม่เชย
น้องเขาแนะนำวิธีการพิมพ์ให้ทุกขั้นตอน
ต่อมาดิฉันนอนคิดอยู่หลายวัน เหมือนกันว่าจะเล่าเรื่องของดิฉันให้คนอื่นรู้ดีไม่นี่
เพราะว่าเป็นเรื่องไม่ดีมากเลย
เดี๋ยวโดนด่าทางเน็ต
แต่มาคิดอีกทีช่างมันเถอะไม่มีใครรุ้หรอกว่าเป็นใคร จึงตัดสินใจเล่าดีกว่า
เพื่อความอัดอั้นตันใจจะได้หมดเสียที อาจจะมีคนอื่นเหมือนดิฉันบ้างก็ได้
ดิฉันขอเริ่มเลยที่กว่า.. ดิฉันอายุตอนนี้ย่างเข้า 45 ปีแล้ว
แต่รูปร่างของดิฉัยยังเปล่งปลั่งอย ู่มีคนชมทั้งที่ทำงานและที่บ้านเลย
ดิฉันเป็นคนจีน ผิวจึงขาวนวลและเวลาแต่งเนื่อแต่งตัวจึงดูมีเสน่ห์และภูมิฐาน
และดูเหมือนคนมีระดับและมีสตางค์เลยที่เดียว
ดิฉันแต่งงานแล้วมีบุตรชาย 1 คน สามีทำงานรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง
แรกแต่งงานใหม่ๆดิฉันก็มีความสุขพอสมควร
โดยเช่าบ้านอยู่กั... อ่านทั้งเรื่อง
