“รู้มั๊ยว่าถ้าข้อมูลผิดๆอย่างนี้ออกไป ลูกค้าจะเสียความเชื่อถือเราแค่ไหน ยู้ พี่บอกเรากี่ครั้งแล้วว่าต้องระวัง” ผมแกล้งทำหัวเสีย พร้อมกับส่ายหัว
“ยู้ขอโทษค่ะ ยู้คิดว่าตัวเลขมันอัพเดทแล้ว เลยไม่ได้เช็คอีกรอบ” ลูกน้องคนสวยทำหน้าแหยๆ
“เอาล่ะ เอาล่ะ ครั้งนี้ถือว่าเราโชคดีที่พี่เห็นก่อน คราวหน้าระวังให้มากกว่านี้หน่อยได้มั๊ยคะ” ผมพูดเสียงอ่อนลง
“ค่ะ คราวหน้ายู้จะระวังกว่านี้”
“ไม่เป็นไร จริงๆ น้องยู้เป็นคนเก่งนะ แต่ต้องละเอียดกว่านี้อีกหน่อย”
“ค่ะ พี่วิชัยคะ ยู้ขอโทษนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้ขอโทษ สำหรับผมแล้วช่างเป็นภาพที่น่ารักมาก
ผมรับไหว้พร้อมกับพูดว่า “ออกไปทำงานเถอะ ไม่ต้องคิดมาก”
น้องยู้ลุกเดินออกจากห้อง ผมแอบมองตามจนเธอเดินหายไป
ผมเปิดลิ้นชัก ดึงรูปภาพผมสมัยปีสองถ่ายคู่กับรุ่นพี่บัณฑิตในวันรับปริญญา ผมอยู่ในชุดนิสิตผูกไทด์สีขาว หน้าตายังละอ่อนอยู่เลย ส่วนพี่บัณฑิตหน้าตาสะสวยที่ยืนอยู่ข้างผมในรูปคือ “น้องยู้” นั่นเอง
ภาพวันรับปริญญาวันนั้นยังอยู่ในความทรงจำเสมอ ผมและเพื่อนๆเป็นนิสิตปีสองรวมตัวกันเพื่อไปบูมให้พี่บัณฑิตในคณะ
“เฮ้ย ไออ้วน มึงดูสิวะ พี่ยู้โคตรสวยเลย” เพื่อนผมรีบร้องเรียกเมื่อเห็นพี่ยู้กำลังถ่ายรูปกับเพื่อนๆอยู่
“เข้าไปบูมให้พี่เค้าดีกว่า” ผมยิ้มดีใจ เมื่อรู้ว่าจะได้เข้าไปบูมให้รุ่นพี่ดาวคณะคนสวย
“เร็ว เร็ว” เพื่อนผมรีบเรียกเพื่อนที่เหลือ แล้วรีบเดินนำหน้าไป
“พี่ครับ ขออนุญาตบูมให้นะครับ” ผมเดินเข้าไปหารุ่นพี่ในฝัน
พี่ยู้ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ผมกับเพื่อนเป็นการตอบร... อ่านทั้งเรื่อง
