ผมเองแม้จะไม่ค่อยได้สนใจมันเท่าไหร่นักแต่การที่อยู่ห้องเดียวกันก็มีแอบมองมันบ้างตามประสาคนน่าตาดีระดับหนึ่ง เย็นวันนี้ขณะที่ผมกำลังเดินถือถุงลูกชิ้นปลาทอดเจ้าอร่อยกำลังจะกลับวัด เสียง วี๊ดดดดดดดด พลั่ก ผัวะ ลูกบอลมันลอยมาจากไหนโคตรแรง ปะทะเข้าหัวด้านซ้ายผมอย่างแรง ผลปรากฏว่าผมหน้าคะมำลงไปเกือบจูบถนนปูนใน รร. ส่วนลูกชิ้นไม่ต้องถามกระจาย เลอะทั้งเสื้อทั้งกางเกง ตอนนั้นรู้มึนๆ งง ๆ ปวดหัวตึ๊บๆ ได้ยินเหมือนเสียงใครหลายคนวิ่งมาดู“ เฮ้ย ๆไอ้ต้น เป็นไงบ้างมึง เสียงเพื่อนผมถามระงม แต่ตัวเองมึนๆ เลยไม่รู้ว่าตอบไรไปบ้าง “ กุบอกแล้วไอ้เชียะปอ เตะบอลภาษาส้นทีนมึงหรอ ประตูอยู่ทางเตะไปทาง ทีนี่ไงหล่ะมึง “ อ้าว ไอ้ห่าปอหรอกหรือต้นเรื่องผมเริ่มรู้สึกตัว แต่ขืนลุกขึ้นยืนเซๆไปหน่อย “ เอ่อ นายๆ เราขอโทษ “ มันพูด ผมเลยสวนไป “ กุชื่อต้นเว้ยสัด ไม่ใช่นาย“ เออๆ ต้น กุขอโทษกุไม่เห็น “ มันพล่ามต่อ “ ไม่เห็นป้อเมิงดิ กุตัวเท่าควายเสือกบอกไม่เห็น “ ผมโมโห “ เออๆ กุขอโทษไง เอางี้กุไปส่งนะ รออยู่นี่กุไปเอารถก่อน “ มันบอกก่อนที่จะรีบวิ่งแน่บไปโรงจอดรถ ผมนั่งรอมันแป่บนึง มาเทียบรถจอดแล้วดึงเป้ผมไปใส่ตะกร้าหน้ารถ “ นั่งไหวนะ “ ... อ่านทั้งเรื่อง