แม้นวาด อายุ70 มีลูกสาวคนเดียว ชื่อ เม และลูกเขย ภุชงค์ แม่ยายกับลูกเขยมักมีเรื่องเถียงประจำ
จนเมผู้เป็นเหมือนคนกลาง ต้องทำหน้าที่ห้ามทัพตลอด
"คุณแม่ครับ ผมรู้นะครับว่าในบ้านนี้คุณแม่เป็นใหญ่ที่สุด แต่จะบังคับให้ผมกินน้ำสมุนไพร ทุกวันเนี่ย มันเกินไปแล้วนะครับ"
"แล้วมันไม่ดีตรงไหน หา พ่อภุ ยังไง พ่อภุก็ต้องกินให้หมด"
"แล้วนี่ ยัยพลอย ไม่ส่งข่าวคราวมาบ้างเลยเหรอ" คุณแม้นวาดถามถึงหลานสาวคนเดียวที่ไปเรียนเมืองนอก
"คือว่ายัยพลอยเค้า.." "ยังไม่มีข่าวคราวเลยครับคุณแม่ครับ" ภุชงค์รีบบอกตัดหน้าเม
"จริงๆเล้ย เด็กคนนี้ ไม่รู้รึงัย ว่าที่บ้านจะเป็นห่วงแค่ไหน" บ่นเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
.
.
"คุณเม ดูแม่คุณซิ ไม่รู้จะมาบงการชีวิตอะไรเรานักหนา นี่ดีนะ ที่เราส่งลูกสาวไปเรียนเมืองนอก ไม่รู้ว่า ลูกกลับมา จะต้องโดนแม่ของคุณครอบงำอะไรมั้ง"
"คุณภุชงค์ คุณก็คิดมากไปได้ คุณแม่คงไม่บังคับจำกัดอะไรลูกเรามากก็ได้ ... ชั้นว่า คุณขึ้นไปช่วยชั้นยกหีบดีกว่า ไม่รู้เป็นไง กินน้ำสมุนไพรคุณแม่แล้ว อยากยกหีบทุกที"
"แหม เรียกให้ช่วยยกอย่างงี้ จะขัดได้ไงล่ะจ๊ะ เมียจ๋า แต่ให้ผมไปช่วยยกหีบหนีเนี่ย เดี๋ยวผีจะขยำหัวนะจ๊ะ " "ไม่เป็นไรจ๊ะ เต็มที่เลย...อูยยย"
"ใจเย็นก็ได้ค่ะ ภุชงค์ ไม่ปิดประตูก่อนเหรอ เดี๋ยวคุณแม่ก็ย้อกลับมาหรอก"
"แม่คุณน่ะ บ่นเสร็จแล้วไม่กลับมาบ่นซ้ำหรอก ให้ผมจัดการคุณก่อนนะ "
ภุชงค์เคลื่อนมือที่ขยำอยู่ที่โคกเนินเม มากุมที่เต้ากระเปาะคู่ แม้หน้าอกของเมจะเล็ก แต่ก็แน่นหยุ่นได้รูป ภุชงค์คลึงอกคู่นั้น พร้อมกับรั้งตัวเมให้มาอยู่ในอ้อมกอด
พร้อมกับเลื่อนมือ ลงมายังสะโพกงอน ภุชงค์ขยำแก้มก้นอย่างมันมือ ลากนิ้วไปตามร่องก้นผ่านกระโปรงและกางเกงลูกไม้บางเบา
เมรู้สึกถึงความแข็งบริเวณหน้าขาของเธอ ซึ่งเธอก็ไม่แปลกใจ กลับแอ่นโคกเนิน เข้าหาท่อนลำนั้นอย่างจงใจ แม้จะมีผืนผ้าอาภรณ์กั้นขวาง
แต่ทั้งสองก็รับรู้ได้ถึงการตอบสนองของอีกฝ่าย
ภุชงค์ฝังจมูกลงบนซอกคอของเม สูดกลิ่นสาววัยกลางคน แม้จะเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ยังไม่ได้ชำระร่างกาย แต่กลิ่นเหงื่อนั้นกลับเร้าอารมณ์ภุชงค์ยิ่งนัก
เป็นกลิ่นที่หอมมาจากใต้ผิวหนัง มิใช่ปรุงแต่งจากเครื่องหอม กลิ่นที่รัญจวนใจเช่นนี้ภุชงค์มั่นใจว่าเมคนเดียวเท่านั้นที่มีได้
เมรู้สึกขนลุกเมื่อสัมผัสกับลมหายใจอุ่นร้อนของภุชงค์
... อ่านทั้งเรื่อง
