แต่เมื่อมาเผชิญเมืองหลวง ใหม่ๆผมนี้นอนไม่หลับ ตื่นเต้นมาก ทั้งรู้สึกดีใจที่ได้มาเมืองใหญ่ ดังที่ฝัน แต่พอเอาเข้าจริงๆ ชีวิตผมกลับต้องต่อสู้ และอดทนมาก ผมเคยอยู่ในบ้านโล่งๆ มีท้องนา สนามฟุตบอลกว้างๆ แต่ผิดกันลิบลับ ผมต้องอยู่ในห้องเช่าแคบๆ ที่ต้องหารกับเพื่อน ห้องที่มีแต่ห้อง เมื่อผมกับเพื่อนมากันตัวเปล่า เราเลยต้องหาอุปกรณ์ ก็มีแค่หมอนกับสิ่งจำเป็นเล็กน้อย เรื่องปากท้องก็ฝากชีวิตกับร้านข้าวในซอย ที่ผมว่ามันแพงแสนแพง อาคารที่ผมพัก ใครๆเรียกว่า หอพัก ผมว่ามันเหมือนกับห้องน้ำบ้านผมมากกว่า เวลาอาบน้ำก็ต้องหิ้วขันไปอาบกันในห้องรวม ผมเคยเห็นสาวโคตรสวยเลย มาอาบน้ำ เธอเล่นนุ่งกระโจมอก ตัวนี้ขาวจ๊วะ อกอั๋น ผมเห็นแล้วกระดอแข็ง แต่ก็ได้แค่มอง เพราะถ้ามองมาก หรือทำอะไร ผัวเธอคงฆ่าผมตาย ผมกับเพื่อนก็ได้แค่ชักว่าวในห้องนั่นเอง
เมื่ออยู่ได้สักพัก เราก็ออกหางานทำ ผมเดินหากับเพื่อนอยู่ตั้งหลายวัน ความฝันที่มีก็เลือนลางเพราะงานที่มีคนจะจ้างก็รายได้น้อยนิด ไม่ใช่ว่าเราเลือก แต่มันรับไม่ไหวจริงๆ เช่นล้างชามกับวันละ 80บาท หรือทำงานก่อสร้าง ผมทำได้ แต่ผมคงไม่ได้เรียนหนังสือ งานแรกที่ผมรับทำก็คือการเดินแจกเอกสารตามถนน หรือหมู่บ้าน ผมเดินจนเหงื่อนี้ชุ่ม ตัวดำเพราะเดินตากแดดทั้งวัน พอถึงห้อง ถอดรองเท้าออกมาทีกลิ่นหึ่งจนแทบสลบ ยิ่งข้างในด้วยแล้วนี่แฉะเหงื่อ ไข่ชื้นทีเดียว เคยลองดมกางเกงในตัวเองนี่ เปรี้ยวสะใจ เหม็นน่ะ เพื่อนผมก็เหมือนกัน เราทนลำบากกันอยู่พักใหญ่ เพื่อนผมก็มาลาบอกว่า เขาคงต้องไปหาที่ดีกว่านี้ เขาได้งานในโรงงานที่พระประแดง พี่ชายเขาฝาก... อ่านทั้งเรื่อง
