วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ไม่เหมือนอาทิตย์ไหน ๆ ผมตื่นขึ้นพร้อมกับความกังวลเล็ก ๆ นี่ผมต้องบอกเรื่องทุกอย่างกับคุณพ่อจริง ๆ เหรอ แล้วมันจะเป็นอย่างที่พี่พิมบอกรึเปล่า มันจะง่ายเหมือนในความฝันไม๊
นะ ผมเดินเหม่อออกจากห้องคุ่นคิดไปตามทาง
"อ้าวกล้า เป็นอะไรเดินเหม่อเชียว คิดถึงเรื่องนั้นเหรอ"
"ครับพี่พิม พ่อจะไม่ว่าผมจริง ๆ นะ"
"เชื่อพี่สาวคนนี้เถอะ ยังไงกล้าก็ผัวพี่เหมือนกัน พี่ไม่หลอกเธอหรอกน่า" เธอกระซิบเสียงกระเส่าจนผมขนลุกไปเหมือนกันเมื่อได้ยิน พอเราเดินถึงบันใดมองลงไปก็เห็นพ่อในชุดสูทกำลังจะเดินออกจาก
บ้านพร้อมแม่นก ผมก็งง ๆ เพราะวันอาทิตย์พ่อไม่มีทำงาน
"พ่อครับรอเดี๋ยวอย่าพึ่งไป ผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ" ผมตะโกนรีบวิ่งลงไป เมื่อประจันหน้ากัน แม่นกดูเหมือนไม่สนใจผม แต่ผมนี่สิคิดถึงความฝันขึ้นมาอีก แต่ยังไม่ทันได้อ้าปาก
"เอาไว้ตอนเย็นนะ พ่อมีประชุม สำคัญมาก เอ้า... ทรง เอารถออกเร็ว" ฟังน้ำเสียงพ่อสั่งน้าทรงคนขับรถดูเหมือนท่านจะรีบมาก ผมยืนมองจนรถแล่นผ่านประตูรั้วไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ แต่ไม่รู้ว่ามันคือ
อะไร
"อุ้ย!!!"
"ยืนเหม่ออีกแล้ว เป็นไง" แค่พี่พิมแตะผมเบา ๆ กลับทำให้ผมสะดุ้ง
"ยังไม่ได้บอกเลยครับ พ่อบอกมีประชุม จะคุยอะไรไว้ตอนเย็น"
"งั้นก็ว่างน่ะสิ มานี่เลยพ่อตัวดี" พี่พิมขยิบตาคว้าข้อมือจะดึงผมไปเล่นผีถ้าห่ม
"ไว้ก่อนนะพี่ ผมรู้สึกยังไงไม่รู้ มันแปลก ๆ"
"ใช่สิ ได้พี่แล้วจะทิ้งใช่ไม๊" พี่พิมกอดอกทำท่างอนแก้มป่อง
"ไม่ใช่อย่างนั้นเอาไว้คืนนี้แล้วกันนะครับ... ที่รัก" ผมหอมแก้มเธอทีนึงมัดจำไว้
"ก็ได้" เธอเดินอารมณ์ดีไปนั่งกับน้อง ๆ และแม่ ภาพที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นก็ได้เห็น ห้องรับแขกที่อบอวนไปด้วยความสุข เต็มได้ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนในบ้าน ที่ไม่ต้องแบ่งพักแบ่งฝ่าย ผม
มองไปที่ห้องกินข้าว ไอ้เทพนั่งกินผลไม้อยู่คนเดียว ผมจึงหยิบเบียร์กระป๋องในตู้เย็นแล้วไปนั่งคุยกับมัน
"เบียร์แต่เช้าเลยนะ ว่าแต่... กวาดครบแล้วสิพี่" คำแรกที่มันพูดกับผมช่างกวนบาทาซะเหลือเกิน
"ทำไมมึงถามอย่างนี้วะ"
"ก็เห็นหอมแก้มพี่พิมอยู่แหมบ ๆ แล้วดูดิ มันเป็นไปได้ที่ไหนที่สาว ๆ พวกนั้นจะคุยกันกระหนุงกระหนิงได้แบบนั้น"
"เออ... ครบก็ครบ ว่าแต่มึงไม่ว่ากูนะ"
"ผมบอกแล้วว่ามันเรื่องของพี่ ถึงพี่พิม พี่แพร พี่พลอย จะเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของผม แต่ถ้าเค้ายอมผมจะไปว่าอะไร แล้... อ่านทั้งเรื่อง
