ผมชื่อบอล ตอนนี้อาศัยและเรียนหนังสือระดับอุดมในตัวจังหวัดใหญ่ทางภาคเหนือตอนล่าง
ที่จริงผมเกิดที่นี่ โตที่นี่ครับ แต่ตอนมัธยมผมย้ายตามป้าศรีคนรับใช้ที่บ้านเข้ากทมไปเรียนต่อ ป้าคนนี้ผมเคารพนับถือเหมือนกับแม่ของผมเลย แม่ของผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเล็ก และพ่อของผมผู้เป็นข้า
ราชการระดับสูงในจว. ได้พาคนรักเก่าที่ชอบกันมาตั้งแต่ยังรุ่นๆชื่อน้ากวางฤทัย เข้ามาที่บ้านด้วย น้ากวางมีลูกติด2คนเป็นผู้หญิงทั้งคู่ คนโตชื่อ ศกุนตราอายุ 23 ปี ผมเรียกหล่อนว่า พี่กุน อีกคนชื่อ สาวิตรี อายุ
18 ปีเด็กเตรียมเอนเหมือนผม แล้ว สาเขาก็เอนเข้ามหาลัยนอกเมืองได้ ส่วนผมได้เรียนสถาบันที่เพิ่งเป็นมหาลัยเมื่อไม่นานมานี้ เนื่องจากเงินส่งเสียไม่มี จะว่าเป็นความลำเอียงก็ได้ แน่ละใครเขาจะมารัก
ลูกนอกคอกอย่างผม แม้แต่พ่อก็ดูจะไม่รักเท่าไหร่ เพราะที่แต่งงานกับแม่ผมนั่นมันมีผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง
ที่ผมรู้สึกยังงี้เพราะตอนเอนติดที่กทม น้ากวางเขาไม่เห็นด้วยที่ผมจะไปเรียน พ่อผมก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย เหตุผลที่เอามาอ้างคือเปลืองค่าใช้จ่ายเกินไป
เลยให้ผมไปสมัครที่นี่แล้วผมก็สอบได้ แต่ผมว่ากลัวจะได้ดิบได้ดีเกินหน้าลูกเขามั้ง คิดซะว่าเรียนที่ไหนก็เหมือนกัน ทั้งพี่กุนและสาก็ไม่ชอบหน้าผมหรอก วันหนึ่งคุยกันไม่กี่คำ แถมทำท่ารังเกียจอย่าง
แจ่มแจ้งเวลาผมเข้ามาใกล้ด้วย อันนี้มันรู้ได้ด้วยสัมผัส เวลาไปเรียนทั้ง2จะขับรถไป ผมก็จะขี่มอไซด์ไปแต่ผมต้องทำงานบ้านก่อน เพราะผมมาอาศัยเขานี่
(ทั้งที่บ้านนี้มันเป็นบ้านของพ่อกับแม่ที่ปู่กับย่าผมซื้อให้) ฐานะที่ผมอยู่จึงเป็นเหมือนคนรับใช้เช่นเดียวกับป้าศรี แต่ตอนนี้มันต่างไปตรงที่ผมต้องรับภาระ
หนักกว่าเดิม เพราะป้าศรีไม่กลับมากับผมด้วย แกไปได้สามีใหม่ที่กทมและช่วยกันทำมาหากินที่นั้น
อาหารการกินน้ากวางเป็นคนจัดการ มีทำเองแล้วก็ไปทานข้างนอก แน่นอนผมไปด้วยไม่ได้หรอก
แต่เขาจะเอากลับมาฝากด้วยเป็นบางครั้ง ผมตั้งใจไว้สักวันหนึ่งผมจะต้องอยู่ได้ด้วยลำแข้งตัวเองให้ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร และจะให้แม่ที่อยู่บนสวรรค์ภาคภูมิใจกับผม
..................................................................................................................
" น่าเบื่อเป็นบ้า ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยนะ" เสียงที่ดังมาจากหน้าบ้านทำให้ผมต้องหันไปมองทัน
ที สา เจ้าของเสียงกำลังพูดอยู่กับพี่สาวของเธอ... อ่านทั้งเรื่อง
