" ไม่หรอก ขี้เกียด อยากพักสักวัน "
" ตามใจ เดี๋ยว มุก จะไปทำกับข้าวเช้าให้กินน๊ะจ๊ะ "
จากนั้นหล่อนก็ก้มลงจูบที่หน้าผากของสามี แล้วก็ออกไปจากห้องนอน กอบกร ชายหนุ่มยังนอนหลับตานิ่งอยู่บนที่นอก เค้าอดนึกถึงอดีดของเค้าไม่ได้ นานมาแล้ว ตั้งแต่เค้าเกิดมา จวบจนใหญ่ จนถึงทุกวันนี้
ในท้องทุ่งนาบ้านนอกแห่งหนึ่ง ผมเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่วิ่งเล่น และช่วยทำงานให้กับพ่อแม่ ผมเป็นลูกชาวนา พ่อผมทำนาทำสวน ส่วนแม่ก็ทำนาทำสวนช่วยพ่อ จะมาบ้างที่นำของไปขายที่ตลาด ในตัวอำเภอ ผมมีพี่น้องรวม 5 คน ผมเป็นคนกลาง ความลำบากมันก็อยู่ที่นี่เอง พ่อ แม่ อยากให้ผมยู่กับบ้านโดยไม่ได้เรียนหนับสือ หลังจากจบ ป.6 ส่วนพวกพี่ ๆ เค้าเรียนกัน ผมก็ต้องก้มหน้าทำงานช่วยพ่อแม่ ส่งพี่เค้าเรียน แต่นอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร ผมนึกแต่ทำงานและสนุกไปวัน ๆ จนผมอายุได้ 15 ความคิดความอ่านเริ่มมีขึ้น ผมจึงดิ้นรน เข้าเรียน กศน. และเรียนจนจบ ปวช. ในระหว่างเรียนนี้ ตอนนั้น ผมกับพ่อ เริ่มมีปากเสียงกันบ้าน เพราะอะไรผมก็ไม่รู้ พ่อมักไม่ชอบหน้าของผมนัก พูดกันไม่ได้กี่คำ ส่วนพวกพี่ก็ไม่ค่อนได้สุงสิงกัน ส่วนน้อง ๆ ก็เช่นเดี่ยวกัน จะมีก็แต่แม่ของผมเท่านั้นที่เข้าใจผม
วันเวลาผ่านไป แล้ววันหนึ่ง ความเข้าใจระหว่างผมกับแม่ก็ระหองระแหง ก็เกิดขึ้น เมือวันนี้น ผมบังอิญไปในสวน ที่ลำน้ำในสวน แม่กำลังแก้ผ้าอาบน้ำ ผมจึงเห็นรูปร่างของแม่ จ๊ะ ๆ และแม่ก็รู้เข้า แม่จึงดุด่าผมหาว่าผมไปแอบดู และจะฟ้องพ่อ ผมจึงตัดสิ้นใจโดยความกลัว หนีออกจากบ้าน เมือ 4 ปีก่อนนี้ ผมพเนจรไปเรื่อย ๆ ความรู้พอมี 6 เดือนเต็มที่ผมไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง จนในที่สุดผมก็ได้พบคนใจดีที่รับผมเข้าทำงาน ที่นี้ ที่นี้เอง
ผมอยู่ที่นี้ ทำงานให้นายจ้าง ไปเรื่อย ๆ แล้ววันหนึ่ง ผมฝันไม่ค่อยดี เรื่องเกี่ยวกับทางบ้าน ผมจึงตัดสินใจกลับไปดุที่บ้าน สักครั้งหนึ่ง จากที่ผมหนี่มา สามปีไปแล้ว ผมมาถึงบ้าน ความเปลี่ยนแปลเกิดขึ้นมากเหลือเกิน พี่ๆ น้อง ๆมีเมียมีผัวกันไปหมดแล้ว ทิ้งให้พ่อกับแม่อยู่กันสองคน จึงจะดูแล้บ้างแต่น้อยเต็มที สมบัติพัสสถาน พ่อก็โอนให้พี่ ๆ น้อง ๆ หมด ดังนั้น จึงขาดดูแล ผมมาเห็นแล้วก็สงสาร และสิ่งที่สำคัญ พ่อผมป๋วยหนัก ต้องเข้าโรงพยาบาล มีแต่แม่ไปดูแล ผมไปเยียมแทบร้องให้ เพราะอยู่อย่างอนาถาเหลือเกิน
" แม่เราเปลี่ยน... อ่านทั้งเรื่อง
