ประวิทย์ยืนพิงรถของเขา ดูรถแล่นผ่านไปผ่านมามองดูเขา แต่ไม่ยักมีใครโบกมือทักทายหรือทำท่าว่าจะต้อนรับเขาเลย นี่หรือคือเมืองบ้านเกิดของเขา เมืองนี้มีชื่อเสียงในเรื่องความโอบอ้อมอารี มันแปลกประหลาด เพราะดูเปลี่ยนไปมากนับจากวันที่เขาจากเมืองนี้ไป
รถปิคอัพคันหนึ่งแล่นผ่านเลยไป และมีเสียงเบรกจนยางครูดกับถนนแล้วก็ถอยหลังกลับมา
“พี่วิทย์ พี่วิทย์ใช่ไม๊คะ” เสียงผู้หญิงเรียกเขา “พี่วิทย์จริงๆด้วยแหละ โอ แทบไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ”
ประวิทย์มองดูคนขับ เขาไม่รู้จักเธอหรอก แต่สาบานได้ว่าอยากรู้จักจนเนื้อตัวสั่น ความคิดนี้จริงจังขึ้นเมื่อเธอก้าวลงจากรถปิคอัพ หลังจากได้ถอยมาจอดหน้ารถของเขาแล้ว
เธอเป็นผู้หญิงผิวขาว ผมยาว ตากลมโต ขนตางอน สูงประมาณร้อยเจ็ดสิบเซ็นต์กว่าๆ มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้หญิงควรจะมีและมีมากเสียด้วยซิ เธอสวมกางเกงยีนส์ซึ่งถ้าคับกว่านี้อีกหน่อย ผู้ชายคงจะบ้าตายแน่ๆ แค่นี้มันก็อวบอูมจนล้นหน้าขาเธอแล้ว นมของเธอก็ใหญ่และตูมตั้งอย่างไม่น่าเชื่อ
เธอเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ยกมือเท้าสะโพก ยิ้มอวดฟันขาวเป็นระเบียบ ผิวของเธอเนียนไร้ไฝฝ้าใดๆ ริมฝีปากอวบอิ่ม แก้มแดงระเรื่อ ช่างงดงามจนหาที่ติไม่ได้
ประวิทย์จ้องเธอจนทั่วตัว
“ทำไมคุณสวยอย่างนี้นะ” เขาโพล่งออกมา
เธอหัวเราะเสียงใส เป็นการหัวเราะที่ไม่ได้เสแสร้ง มันเปิดเผยซื่อๆ และมีเสน่ห์อย่างประหลาด
“พี่วิทย์ไม่รู้จักนุช ใช่มั้ยคะ” เธอยิ้มกับคำถามตัวเอง มีแววซุกซนอยู่ในสายตาและน้ำเสียง
“ไม่รู้จักครับ แต่มีแผนที่จะรู้จัก” ไอ้บ้าเอ๊ย! ประวิทย์แอบด่าตัวเอง พูดอย่างนี้มันไม่ใช่เขาสักหน่อย
“น่าตีจริง ประวิทย์ แสงสุรนันท์ นุชหลงรักพี่ตลอดเวลาที่เรียนหนังสืออยู่เลยนะ”
“คุณไม่ได้ไปเรียนพร้อมกับผมนี่ครับ ผมอาจจะโง่ แต่ไม่ได้ตาบอดนะครับ ถ้าคุณไปโรงเรียนพร้อมผมจริงๆละก็ สาบานได้ว่าผมต้องไปนั่งเฝ้าที่หัวกระไดบ้านคุณทุกคืนแน่ มันคงเหมือนหมาที่หอนตอนมองพระจันทร์นั่นแหละครับ”
เธอเอียงคอล้อๆ ซึ่งประวิทย์เห็นว่ามันเป็นที่ทางที่บาดอารมณ์ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
“นุชจะให้พี่ลองทายดูสักพักค่ะ แต่จะบอกใบ้เพิ่มเติมให้ด้วยว่า ตอนนุชเข้าเรียน พี่วิทย์ก็กำลังจะจบจากโรงเรียนพอดีค่ะ”
“ล้อเล่นน่ะ สาวขนาดคุณน่ะหรือครับ ตอนผมจากที่นี่ไป คุณอาจจะยังไม่เกิดก็ได้”
ตามความจริงแล้ว หน้าตาของเธอไม่น่าจะมีอายุเกินยี่สิบห้าปีไปได้เลย
“อย่ามาตั้... อ่านทั้งเรื่อง
