ไม่นานมานี้ผมได้กลับบ้านที่เกาะ ปกติที่บ้านจะไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์ เพราะแสดงออกไม่ได้เลย พอผมไปถึงบ้าน พ่อให้น้ามารับที่ท่าเรือ น้าบอกว่าที่บ้านมีคนอยู่เยอะ เพราะว่าทหารเรือที่ชลบุรี เค้ามาดูงานซ่อมแซมเพิ่มเติมบ้านของคนที่ได้รับผลกระทบจากเหตุภัยพิบัติสึนามิ ซึ่งบ้านผมไม่ได้รับผลกระทบใด เพราะอยู่บนเนินเขา พอรถจอดหน้าบ้านตอนนั้นเป็นเวลาเย็นแล้ว เห็นพ่อนั่งอยู่กับ ทหารเรือกลุ่มหนึ่ง ประมาณ หก เจ็ดคน ผมยกมือไหว้พ่อและแม่ แล้วพ่อก็แนะนำให้รู้จักหัวหน้ากองร้อยพร้อมทหารเรือทั้งหลาย ผมเหลือบตามองดูเห็นหลายคนกำลังตึง ๆ
ได้ที่เพราะบนชานบ้านมีทั้งกุ้งหมึกย่าง และที่ขาดไม่ได้คือเบียร์มองดูท่าทางจะเป็นลัง ๆ แน่ เพราะแต่ละคนใส่ชุดขาสั้นสีขี้ม้าบางคนก็ถอดเสื้อและสวมเสื้อลำลอง เท่าที่ดูแล้ว มีหัวหน้ากองร้อย 1 และผู้บังคับหมู่ และที่เหลือก็ทหารเกณฑ์ประจำกองร้อยแน่เลย ท่าเดาไม่ผิด ผมทักทายทุกคนแล้วก็ขอตัวขึ้นไปบนบ้านเพราะเหนื่อยกับการเดินทางพอสมควร พอผมเปิดห้องเอาของเข้าไปเก็บก็เจอเสื้อผ้าและข้าวของ เท่าที่มองดูก็น่าจะดูออกว่าเป็นของทหารเรือชุดนั้นแน่นอน ผมแอบอมยิ้มในใจ พออาบน้ำเสร็จ พ่อก็บอกว่ามานั่งกินกับเค้าสิลูก จะได้มีเพื่อนคุย ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธ เพราะแต่ละคนดูใช้ได้
ถึงจะไม่หล่อแต่คิดว่าหุ่นคงจะดีหลายคน หัวหน้ากองร้อยชื่อพี่ชิต พี่ชิตแนะนำให้ผมรู้จักแต่ละคน พร้อมกับรินเบียร์ให้ผมหนึ่งแก้ว แกหันไปสั่งเด็กให้เอากับแกล้มมาให้ผมจานหนึ่ง ผมเลยถือโอกาสถามเลยว่านอนที่ไหนกันบ้าง เผื่อจะได้รู้ว่าไอ้กลิ่นเหงื่อที่ติดบนที่นอนเรานะของใคร พี่ชิตบอกว่าของพี่คมสันต์ และหนุ่มซึ่งพี่คมสันต์เป็นหัวหน้าหมู่และพี่หนุ่มเป็นพลทะหาร ผมจึงถือโอกาสสำรวจพร้อมทักทายไปในตัว พี่คมสันต์ตัวสูงใหญ่ หนา และดำมาก แกเป็นคน สตูล ส่วนหนุ่ม เป็นคนตรัง
หนุ่มตัวเล็กกว่าพี่คมสันต์นิดเดียว แต่ดูน่ารักกว่า เพราะหน้าตาออกจะเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดแถมมีรักยิ้มอีกตังหาก ข้างเดียวด้วย ยิ่งมองก็ยิ่งนารัก พี่คมแกพูดว่า “ต้องขอโทษนะน้องที่ถือวิสาสะนอนบนเตียง แต่พี่ก็ใช้ผ้าขาม้าปูทับแล้วนะ กลัวเปื้อน” ผมเลยบอกว่า “ไม่เป็นไรพี่ตามสบาย ห้องผมกว้าง คืนนี้ก็นอนกับผมในห้องนั่นแหละ เดี๋ยวผมเอาเบาะปูให้” ตอนแรกดูท่าทางแกจะเกรงใจ เห็นแกหันไปทางพี่ชิต เหมือนจะอยากถามอะไร แต่พอดีพ่อผมพูดขึ้นมาก่อนว่า “ไม่ต้องเกรงใจหมวด ให้เค้านอนด้... อ่านทั้งเรื่อง
