……………..การที่คุณหมกมุ่นครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น ๆ ได้ใจเมื่อเรื่องราวมันค่อย ๆ ก่อตัว
ไหลเวียนอยู่ในหัววันแล้ววันเล่าก็เปรียบเหมือน การเล้าโลม กอดจูบลูบคลำ บีบนม ดูดหัวนม
ลูบไล้ขาอ่อน ไซ้ซอกคอ เลียหีดูดแตดจนผู้หญิงเปียกแล้วเปียกอีก คิด ๆ มันเข้าไป ฝันมันเข้าไป
จนกระทั่ง ตัวเองเกิดความกระสันต์อยาก
……………..จนเวลาที่คุณมีความกล้าที่จะจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ นั่นก็เหมือนการเย็ดหญิง เอาควยจ่อ
ถูไถที่ปากรู จากนั้นก็เสียบควยกระเด้า เล่นท่าเล่นทางต่าง ๆ ทำทุกวิถีทางให้ผู้หญิงพึงพอใจ
แล้วเมื่อนั้นก็เป็นเวลากระฉูดของตัวเอง
………………ไม่รู้ว่าผมเปรียบเปรยเกินจริงไปรึเปล่า แต่ผมเคยรู้จักคนที่เคยทำสิ่งเปรียบเปรยให้เป็นจริง
……………..อยากฟังผมเล่าไม๊ ขอบอกไว้ก่อนนะว่าผมอาจเล่าได้ไม่ดีเหมือนก่อน เพราะตอนนี้
ผมรู้สึกว่าตัวเองเนือย ๆ ยังไงก็ไม่รู้ คงเพราะผมกำลังสับสนกับชีวิตและจิตใจมันหดหู่ยังไงพิกล
……………..ย้อนกลับไปเมื่อเกือบ 18 ปีก่อน ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ชั้น ม.3
โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนชายล้วน ผมเองก็เป็นเด็กเงียบ ๆ ธรรมดา ๆ ผลการเรียนและกีฬาห่วย
มีเพื่อนอยู่แค่สองสามคน จะมีดีอยู่ที่ผมเป็นคนเขียนการ์ตูนเก่ง และเวลามีการออกมาพูดมาแสดงหน้าชั้น
ผมก็มักเป็นถูกเลือกให้ออกมาเสมอ พวกในห้องบอกผมพูดได้ตลกดี ชีวิตนักเรียนเป็นชีวิตที่มีความสุข
ผมยังไม่เคยกินข้าวราดน้ำหมูแดง ขนมปังแกงเนื้อ ลูกชิ้นปิ้ง ไอติมช๊อคโกแล็ตใส่มันเชื่อมของที่ใด
อร่อยเท่ากับของที่เคยกินในโรงอาหารของโรงเรียนผมเลย
…………….ตอน ม.3นี่เองที่ผมได้รู้จักกับไอ้ก๊อง ไอ้ก๊องเรียนอยู่ห้องD ผมเรียนอยู่ห้องC
วันนั้นเป็นวันสอบ ขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้ ไอ้โตก็หาเกมส์มาเล่นแก้เซ็ง
…………….โรงเรียนผมมีระฆังอันใหญ่อยู่ เสียงระฆังเป๊ง! เข้าแถว เป๊ง! เข้าห้องเรียน เป๊ง!พักเที่ยง
เป๊ง! เลิกเรียน ไอ้โตหยิบสายระฆังมาถือเอาไว้พร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์ ครับ ไอ้นี่มันบ้า ผมนี่แหละเป็นคน
แผลง ๆ ขนาดที่มาสเตอร์เขียนลงสมุดพกว่า ไอ้เด็กคนนี้ชอบทำอะไรพิศดารไม่เหมือนชาวบ้าน
ชาวช่องเค้า ไอ้โตมันรู้ว่าผมบ้าพอ ๆ กับที่ผมรู้ว่ามันก็บ้า ผมตามเพื่อน ๆ ไปรุมล้อมไอ้โตดูความคิด
สร้างสรรค์ของมัน ไอ้โตค่อย ๆ ดึงสายระฆังอย่างช้า... อ่านทั้งเรื่อง
