เมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืด ลอเรนพบว่าเธอเปลือยกายอยู่ โซ่เส้นโตล่ามจากห่วงที่ยึดแน่นหนาบนพื้นหิน เธอมองไม่เห็นสิ่งที่รัดรอบคอของเธอ แต่ก็มั่นใจว่ามันคือปลอกคอเหล็กกล้าที่ล่ามติดกับโซ่
ลอเรนพยายามนึกย้อนความทรงจำ ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้ได้
เธอเจอผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่บาร์ ตอนนั้นเธอกำลังเหงา เพิ่งย้ายมาที่นี่และยังไม่มีงาน เธออยากได้เพื่อน เธอมีปัญหาในการหาผู้ชายมาควงมาตลอด ถึงแม้เธอจะเป็นคนสวยมาก อายุ 22 ปี สูงห้าฟุตหกนิ้ว หนัก 60 กก หน้าอกใหญ่เอวเล็ก เป็นแบบที่อยู่ในฝันของผู้ชาย แต่ว่าเธอเป็นคนขี้อายมาก และมักจะปฏิเสธผู้ชายมาตลอด แต่ไมค์เป็นคนน่ารักมาก เขาใจดี พูดเก่ง และมีอีกหลายๆอย่างที่ลอเรนชอบในตัวเขา จากนั้นเขาพาเธอไปดื่มต่อที่บ้านเขา หลังจากจิบไวน์ที่เขารินให้ ไมค์ก็เริ่มถามคำถามแปลกๆ เธอตอบไปทันทีโดนไม่ได้คิด แล้วเธอก็สลบไป ก่อนจะพบว่าตัวเองมาอยู่ในห้องนี้
ลอเรนมองไปรอบห้อง เธอไม่พบอะไรที่ทำให้สบายใจขึ้นอยู่ในห้องนั้นเลย เธออยู่ในห้องแคบๆ ที่เธอมั่นใจว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อน ที่พื้นมีชั้นในของผู้หญิงวางอยู่เกลื่อน มีโซ่ที่มีปลอกเหล็กห้อยออกมาแขวนอยู่ที่ผนังหลายเส้น เมื่อเธอสำรวจร่างกายของตัวเองจนทั่ว เธอพบว่ามีปลอกหล็กล็อคอยู่ที่ข้อเท้าทั้งสองของเธอ โซ่เหล็กเส้นสั้นๆ ล่ามอยู่ระหว่างข้อเท้า เธอคิดว่ามันดูแน่นหนามาก ถ้าปลอกคอของเธอมีลักษณะเหมือนกับปลอกข้อเท้า เธอคงจะหาทางหลุดจากมันได้ยาก เธอพบว่าเธอถูกอุดปากด้วย บอลหนังลูกโตอุดอยู่ในระหว่างขากรรไกร มีสายรัดคาดมันอยู่กับที่แน่นหนา เธอรู้สึกว่าเธอนั้นโดดเดี่ยวและช่วยเหลือตนเองไม่ได้ เธอทำได้เพียงรอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้น
เวลาผ่านไป ดูเหมือนจะสักหนึ่งชั่วโมง ประตูเปิดออก ลอเรนตาพร่าไปครู่หนึ่ง เนื่องจากแสงจ้าจากประตูเข้ามาในห้อง เงาร่างขอ... อ่านทั้งเรื่อง
