"...พี่มาจากไหนเหรอ...คนในหมู่บ้านนี้...หมูรู้จักหมดทุกคนเลยนะ"
ผมตอบเธอไปตามจริง แล้วเราก็คุยกันสักครู่ หมูก็ผละจากไปท่ามกลางความรู้สึกที่บอกไม่ถูกของผมว่า กำลังคิดอะไรอยู่ หมูไม่ใช่สาว เธอเป็นเพียงเด็กนักเรียนชั้น ม.2 เท่านั้น แทบไม่อยากเชื่อถ้าไม่ใช่น้าของผมเป็นคนบอก
"...หมูเพิ่งโตเป็นสาว เมื่อปีสองปีนี้เอง สวยด้วยซินะ มันไปเรียนที่อื่นมา นี่แม่มันเพิ่งรับกลับบ้าน"
หมูไม่ได้กลับมาอยู่เลยหรือครับ เธอกลับมาตอนปิดเทอมเท่านั้นเอง ก็เหมือนผมที่ปิดภาคการศึกษา จึงได้มาเที่ยวที่นี่ บ่ายวันรุ่งขึ้นขณะผมเดินออกจากหมู่บ้าน "...พี่กิ่ง" เสียงร้องเรียก เมื่อผมหันไปเห็นก็พบหน้า "หมู" ผมยิ้มให้แต่อดแปลกใจไม่ได้ว่าเธอรู้จักชื่อผม จำได้ว่า เมื่อวานนี้ก็ไม่ได้บอกชื่อเธอสักหน่อย และที่รู้จักชื่อเธอ เพราะเธอเรียกชื่อแทนตัวเอง
"...จะไปไหน..เหรอ..."
" จะไปดูทีวี...ไปด้วยกันไหมละ...ที่บ้านโน้นไง..." ผมชี้มือประกอบ
"...ไม่ละที่บ้านก็มี วันหลังไปดูที่บ้านก็ได้นะ..."
การพบกันคราวนั้น ทำให้ผมปักใจในตัวของเธอเข้าไปอีก ความคมในใบหน้า ถึงจะเด็ก ผมก็ไม่ถือ เพราะผมก็เพิ่ง 19 เท่านั้นเอง ผมไปนั่งดูทีวีบ้านเพื่อนเกือบทุกวัน เพราะบ้านของน้า ทีวีมันเสีย ยังไม่ได้ซ่อมสักที เพราะต้องยกเครื่องไปซ่อมถึงในตัวเมือง เหมือนบุญบันดาลจนได้ เมื่อผมพบเธออีกครั้งหนึ่ง หมูเอ่ยชวนผมให้ไปดูทีวีที่บ้านก็ได้ มีวีดีโอด้วย ผมไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มากความ ตกลงทันที เพราะต้องการสนิทสนมกับเธอให้มากกว่านี้ อยากถามเธอเหมือนกันว่า ตอนนี้เรียนอยู่ที่ไหน ว่างๆ จะได้ตามไปจีบ คิดไปเดินตามหมูไป ไม่ไกล..นัก ถึงบ้านสองชั้น เธอพาเดินขึ้นไปบนเรือน ไม่มีใครอยู่เลย พ่อแม่ของเธอไปไร่ กว่าจะกลับเข้าบ้านก็ช่วงตอนเย็น เธอเปิดทีวีให้ผมดู เป็นหนังไทยร... อ่านทั้งเรื่อง
