ที่มหาวิทยาลัยเราผ่านกระบวนการรับน้องซึ่งโหดพอสมควร ตามเหตุผลของรุ่นพี่ที่บอกว่าต้องการให้เรามีความสมัครสมานกลมเกลียว และสามารถทนต่อสภาวะเครียดที่เกิดขึ้นในขณะเรียนและภายหลังจบการศึกษา
และประสบการณ์ที่เราไม่เคยลืมเลือนคือเราได้อยู่รวมกับเพื่อนคณะเดียวกัน เขาชื่อรุ้ง เป็นเด็กโควต้าจากโรงเรียนในภาคเหนือ ครั้งแรกที่เราเห็นเขา รู้สึกผิดหวังเล็กเล็ก เพราะเราฝันว่าเราน่าจะได้รูมเมทที่หล่อล่ำขาวตี๋ตามสูตรหนุ่มในสเปค
แต่ตรงกันข้ามรุ้งเป็นหนุ่มร่างเล็กใบหน้าคม จมูกโด่ง ผิวเข้ม ครั้งแรกที่เราเห็นเราคิดในใจว่าคนนี้หน้าเหมือนมดดำจัง แต่พอเราได้อยู่กับรุ้ง ทำให้เรารู้สึกว่าเขาเป็นคนเงียบเงียบ ขยันและนิสัยดี เราเลยพลอยได้อานิสงส์จากเลคเชอร์ซึ่งเรามักจะจดไม่ทัน หรือบางทีก็โดดเรียน ทำให้เราสอบผ่านได้บางที เราก็ได้เขาช่วยติวบางวิชาเช่นชีวสถิติ ซึ่งเราอ่อนมาก
เวลาที่ผ่านไปเราไม่รู้ตัวเลยว่าเราชอบรุ้งหรือเปล่า แต่รู้สึกได้ถึงความประทับใจ และบางทีเราก็แซวทีเล่นทีจริงว่ารุ้งนี่ดูดูไปก็เท่ห์ดีนะ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดี ซึ่งเขาก็ได้แต่ยิ้ม และแซวเราว่าแอบชอบเราล่ะสิ จีบตรงตรงเลยนะ ทำเอาเราเขินไปเลย
หลังจากนั้นมาเราสองคนก็เป็นบัดดี้ที่สนิทกันมาก โดยขณะที่คนหนึ่งก็เรียนเก่ง อีกคนก็พอไปได้ เราอาศัยรุ้งช่วยติวแล็บหลายวิชาเช่นวิชาภายวิภาคศาสตร์ ที่ต้องท่องจำโครงสร้างอวัยวะร่างกายซึ่งเป็นศัพท์ทางการแพทย์ และการสอบแลบเป็นอะไรที่ยากมากเพราะข้อสอบแล็บกริ๊งแต่ละข้อให้เวลาแค่สองนาที ซึ่งเราเขียนแทบไม่ทัน ส่วนนายรุ้งก็ท้อปเอาท้อปเอา เราก็อาศัยรุ้งนี่แหละเป็นติวเตอร์ประจำตัว ซึ่งบางครั้งเราดูแล็บกันกว่าจะเสร็จก็ตีหนึ่งตีสองโดยเฉพาะช่วงใกล้สอบ นอกจากนี้วิชาที่มีแล็บเช่นจุลกายวิภาคศาสตร์ ปรสิตวิทยา เราก็ได้หนุ่มรุ้งนี่แหละติวจนจากที่เราเรียนได้คะแนนไม่ค่อยดีนัก กลายเป็นได้คะแนนเกือบท้... อ่านทั้งเรื่อง
