“พงศ์ เย็นนี้ข้าจะเข้ากรุงเทพ พาแม่บ้านไปธุระ พรุ่งนี้วันเสาร์ ถ้าเองไม่มีธุระที่ไหน เองไปบ้านข้าแต่เช้าหน่อยนะ เพราะทรงวุฒิ พี่ชายของข้าที่เป็นทหารพรานมันมีปัญหากับที่ทำงาน มันจึงหลบมาพักที่บ้านข้า มันมาถึงตั้งแต่เย็นวันพุธแล้วหละ เองช่วยไปดูแลมันแทนข้าที ไอ้พี่คนนี้มันทำอะไรไม่เป็น
“ครับครู ผมไม่มีธุระจะไปไหนอยู่แล้ว ผมจะไปดูแลให้ครับ”
“เออ! ไอ้วุฒิมันเป็นคนขวานผ่าซาก คำพูดคำจาของมันอาจจะไม่รื่นหูเท่าไหร่ เองอย่าไปใส่ใจนะ”
“ครูสบายใจได้เลยครับ ผมนับถือครูเสมือนเป็นพ่อของผม ผมก็ต้องนับถือพี่ชายของครูด้วย”
“ขอบใจเว้ย เองมีอะไรก็ไปทำซะไป๊”
นั่นคือคำพูดที่ครูพูดกับผมเมื่อวานนี้ ผมมาถึงบ้านครูประตูบ้านยังไม่เปิด ผมเดินไปจับลูกบิดหมุนเบา ๆ เอ้าประตูไม่ได้ล๊อก แสดงว่าตื่นแล้ว ผมข้าไปในบ้านแต่ไม่ลืมที่จะงับประตูไว้เหมือนเดิม ได้ยินเสียงทีวีดังอยู่ อ้อ พ่อทรงวุฒินอนดูทีวีอยู่บนโซฟานั่นเอง แต่ดูโป๊จัง นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ๆ ผืนเดียว ผมเข้าไปยกมือไหว้
“หวัดดีครับ พ่อทรงวุฒิใช่มั๊ยครับ” แกพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ
“ฮื่อ ใช่ มึงไอ้พงศ์ดนัยเรอะ” โอโห! ภาษา พ่อขุนราม
ชัด ๆ แต่ไม่เป็นไร ครูบอกแล้วว่าเขาพูดไม่เพราะ อย่าไปถือ
“ครับ”
“ไอ้ทรงพลมันเล่าให้ข้าฟังแล้ว” แกพูดโดยสายตาจับอยู่ที่จอทีวี
“พ่อกินอะไรหรือยังครับ”
“มึงช่วยชงกาแฟให้ที ตอนเช้ากูไม่กินข้าว กาแฟถ้วยเดียวกูก็อยู่ได้”
“ครับ” ผมเดินเข้าไปเสียบกาน้ำร้อน พลางคิดในใจ แกไม่ทำอะไรเหมือนครูว่าจริง ๆ ขนาดแค่เสียบน้ำชงกาแฟแกยังไม่ทำ นี่ถ้าผมไม่มาแกจะได้กินอะไรมั๊ยเนี๊ย ระหว่างที่รอน้ำเดือด ผมก็ใช้ไม้ขนไก่ปัดโน่น ปัดนี่ ไปเรื่อย ๆ แกก็ดูทีวีไปโดยไม่สนใจผมเลย ผมนึกในใจคนอะไรจะเฉยเมยได้ปานนี้ ดีไม่สนใจดีแล้ว ผมจะได้สนใจแกซะให้เข็ดเลย ตอนนี้ผมอยู่ข้างบนหัวแก และก็เริ่มสำรวจแก พ่อวุฒิดูไม่สูงเท่าครู แต่ล่ำกว่า
กล้ามเนื้อดูเยอะกว่า ผิวค่อนข้างหยาบ คือดูเหมือนเนื้อตัวแกจะโดนอะไรขีดข่วนอยู่ตลอด กล้ามเนื้อที่หน้าอกชวนให้สยิวไม่น้อย หน้าท้องแบนราบ ไม่มีขนลามไปถึงหมอยเหมือนครู แต่ขนที่ขาแกเยอะพอสมควร และที่ชวนให้สยิวยิ่งขึ้นคือ ผ้าเช็ดตัวที่พันกายแกไว้ผืนเล็กนิดเดียว ดูเหมือนจะปิดแต่ตรงที่... อ่านทั้งเรื่อง
