เมื่อก่อนก็พยายามจะแก้ไขข้อบกพร่องของตนเอง
ให้เป็นชายอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์...
แต่ตอนนี้...เลิกคิดแล้ว มันจะเป็นอย่างไร ให้เป็นอย่างที่ใจอยากจะเป็น
ไม่ต้องไปอายสายตาใคร ไม่ต้องไปเอาความคิดของใครมาเป็นบรรทัดฐาน
ตั้งแต่แฟนของผมตายไปเกือบสามปี ผมก็งดออกแรดนอกบ้าน
นอกเสียจากทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วเท่านั้น แต่ก็นานๆที...
และก็ตั้งใจว่า...จะไม่มีความสัมพันธ์กับใครซ้ำ...เป็นคืนที่สองอีก
และก็ประคองความตั้งใจไว้ได้ตลอดมา
แม้ว่า...จะตั้งใจจนอดถวิลหาไม่ได้ก็ทนเอา
ผมคิดถูกแล้ว...ที่ขออนุญาตพ่อแม่ออกมาอยู่บ้านสวน
พ่อรู้ว่า...ผมคับข้องใจถ้าอยู่ร่วมกับท่าน และท่านก็คงสบายใจ...
ที่ไม่ต้องได้รู้เห็นอะไรที่พิเรนท์...ในความรู้สึกของท่าน
ผมจึงกลายเป็นคนเฝ้าสวนลำใยของพ่อไปโดยปริยาย...
จะว่าไปแล้ว...ผมก็มีความสุขดี เงียบสงบ ไม่ต้องมีใครมาคอยจ้อง
อยากร้องไห้ก็ร้อง อยากแก้ผ้าเดินโทงๆก็แก้ ไม่มีใครมาจู้จี้จุกจิก
เช้าออกไปทำงาน เย็นกลับมาบ้าน คืนไหนทนไม่ไหวก็ออกแรด
แต่เมื่อช่วงสามสี่เดือนก่อน ผมจะคิดถูกหรือคิดผิดก็ไม่รู้ซิ...
เย็นวันนั้น กลับจากทำงานมาเหนื่อยๆ...
มีคนหลุดออกจากโรงพยาบาลโรคจิต มานั่งขวางอยู่ตรงประตูเข้าสวน
นุ่งชุดขาวตุ่นๆ มีตราโรงพยาบาลติดอยู่...
ใจค่อยชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อเขายิ้มตอบ
คิดในใจว่า...คงเข้าใจกันได้ พูดกันรู้เรื่อง
เขาบอกว่า...มาขอข้าวกิน กำลังหิว มีข้าวกินบ้างมั้ย?
ลูกหมายังไม่เคยให้อดตาย แต่นี่คนทั้งคนนะ...ก็เลยชวนให้ไปกินที่บ้าน
เขาเดินตามเราเข้าบ้านต้อยๆนะ ดูแล้วก็น่าเวทนา...
ปัญหาเกิดขึ้นเมื่อกินข้าวอิ่มแล้ว...
พ่อเจ้าประคุณเล่นไปนอนเหยียดยาว ตรงที่นั่งเล่นของผม
หลับปุ๋ยไปเลย ราวกับบ้านของตัวเองงั้นแหละ...
จะปลุกก็ไม่กล้า กลัวตื่นขึ้นมาบ้าอีกล่ะก็...ผมคงโดนบีบคอตายแน่!
ก็คิดว่า...ไว้รอให้ตื่นเอง ค่อยบอกให้ไปต่อ...
ขณะกำลังล่อนจ้อนอาบน้ำอยู่ก็ต้องสะดุ้ง...
เพราะเขายื่นหน้าเข้ามาบอกว่า...ขออาบด้วยคนซิ!
(บ้านของผม มีประตูที่บานปิดอยู่สองช่อง คือประตูรั้ว กับประตูเข้าตัวบ้าน
นอกนั้น แค่ทำเป็นช่องผ่านไว้เฉยๆ ตั้งแต่ห้องนอน ไปจนถึงห้องน้ำ)
มันเหมือนเด็กๆนะ...เวลาเขาจะทำอะไร พูดอะไร
แต่ตอนที่แก้ผ้าชุดขาวตุ่นออกแล้วนี่ซิ...มันไม่ใช่เด็ก!
ขนตั้งแต่สะดือ...ไปจนถึงหน้าแข้ง เต็มพรืดไปหมด
ไม่... อ่านทั้งเรื่อง
