ช่วงสายๆของวันอาทิตย์ที่โรงเรียนหยุดเป็นปกติอยู่นั้น ปรากฏว่ามีครูและนักเรียนกำลังว่ายน้ำอยู่ในสระน้ำของโรงเรียนแห่งหนึ่ง "ครูชัยอ่ะ...ปล่อยนะคะ" เสียงลูกศิษย์กล่าวขึ้นเมื่อถูกครูชัย ครูสอนวิชา
งานไม้ของเธอกอดจากด้านหลัง ขณะที่เธอซ้อมว่ายน้ำอยู่ "ก็ครูกลัวปลาจะจมน้ำอีกนี่นา" ครูชัยตอบชลดานักว่ายน้ำเหรียญทองของโรงเรียน "แล้วอย่างนี้หนูจะซ้อมว่ายน้ำยังไงเล่า" "ไม่รู้สิ" ครูชัย
ตอบอย่างทะเล้นว่าแล้วก็ลงมือลูบไล้ลำตัวลูกศิษย์ในน้ำอย่างสนุกมือ "อย่าค่ะครู" ชลดาเอ็ดครูชัยน้ำเสียงเริ่มมีโมโห "เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า" ถึงแม้เธอจะยอมอมนกเขาของครูชัยเพื่อแลกกับการว่ายน้ำได้เก่ง
ขึ้นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมให้ครูชัยทำอะไรได้ตามใจชอบ เธอยังมีความละอายแก่ใจอยู่บ้างและรู้ว่าสิ่งที่ทำนั้นไม่ถูกต้อง ครูชัยจำต้องปล่อยชลดาเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมเล่นด้วย ชลดาฝึกว่ายน้ำอยู่
จนเริ่มมีคนมาว่ายน้ำมากขึ้นทำให้ครูชัยไม่มีโอกาสทำอะไรได้มากกว่านี้ เขาจึงขึ้นฝั่ง อาบน้ำแล้วกลับบ้านของเขา
ที่บ้านของครูชัยซึ่งไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไรนัก ครูชัยนั่งนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในสัปดาห์ที่ผ่านมา ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ยากที่จะลืมสำหรับหม้ายวัย30ต้นๆอย่างเขาจริงๆ เพราะเพียงช่วงเวลาอาทิตย์
เดียวเขาก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนักเรียนที่เขาสอนหลายต่อหลายคน และในจำนวนนั้นส่วนใหญ่ก็ถูกครูชัยพรากพรมจรรย์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และแน่นอน...ยังมีนักเรียนหน้าตาน่ารักที่รอให้ครูได้
ลิ้มลองอีกมากมายนัก ครูชัยยิ่งนึกก็ยิ่งเกิดอารมณ์ เสียดายที่แค่เพียงคิดมันไม่ได้รู้สึกเท่ากับที่ได้เห็นหรือสัมผัสจริงๆ ในที่สุดครูชัยก็คิดแผนการณ์ดีๆขึ้นมาอีกจนได้ เขาอยากจะถ่ายรูป"เด็กๆ"ของเขาเอาไว้
เป็นที่ระลึกซักหน่อย เผื่อบางครั้งจะได้เอามาดูเล่นแก้เซ็ง ว่าแล้วเขาก็รวบรวมเงินเก็บที่พอมีอยู่ เก็บข้าวของเตรียมตัวออกเดินทางไปซื้อกล้องดิจิตอลซักตัวที่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านของเขา
ห้างสรรพสินค้านั้นแม้จะอยู่ใกล้บ้านครูชัยที่สุดก็ยังมีระยะทางเกือบ 10 กิโลจากบ้านของเขา และเพราะบ้านของเขาไม่ได้อยู่ติดกับถนนหลักเขาจึงต้องนั่งรถถึง 3 ต่อทีเดียวกว่าจะถึง เมื่อมาถึงก็เป็นเวลา
เที่ยงพอดีครูชัยจึงตัดสินใจทานข้าวเที่ยงที่นั่นก่อนเดินหากล้องที่เขาต้องการ ระหว่างที่ครูชัยเดินหากล้องอยู่ที่ชั้น G ของห้างเขาก็เห็นคนกำลังมุงดูอ... อ่านทั้งเรื่อง
