พลีตัวเพื่อชาติ

อย่างดุเดือด กองทัพต้องการคนหนุ่มสาวทั้งหมดในหมู่บ้านเธอ ซึ่งก้อรวบรวมมาได้เพียง 20 ชีวิต .....วันออกเดินทาง จียุนใส่ชุดที่ครั้งหนึ่งคุณพ่อเคยซื้อให้คุณแม่ เป็นเสื้อทหารแขนยาวลายพลาง กางเกงทหาร แต่ด้วยความเป็นสาวแล้วเธออดไม่ได้ที่จะขอชุดชั้นในลายลูกไม้ของแม่มาใส่ สรีระของจียุนนั้นเปล่งปลั่งว่าคุณแม่เธอในวัยสาวยิ่งนัก หน้าอกที่ใหญ่เกินชั้นในทำให้เนินอกเด่นเป็นสง่า สะโพกอันกลมตึงทำให้กางเกงที่เธอใส่นั้นฟิตจนน่าลูบไล้ ทำให้ไอ้นายทหารที่นำหนังสือมาบ้านเธอแทบอดใจไม่ไหว มันมองจียุนแทบไม่วางสายตา.....ถึงเวลาเดินทาง จียุนร่ำลาคุณแม่ ด้วยความอาลัย เธอค่อยๆเดินไปช้าๆพร้อมน้ำตาที่หลั่งมาไม่ขาดสาย 18 ปี มานี่เธอไม่เคยจากบ้านไปไหน มีแม่คอยดูแลเหมือนไข่ในหิน ถึงแม้อดมื้อกินเมื้อเธอก้อมีความสุขดี แต่เพื่อประเทศชาติ เธอต้องเสียสละ เพราะเธอมีเลือดพ่อเธออยู่เต็มตัว กองเสบียงเดิยทางมาได้ 2 วัน ก้อได้รับวิทยุบอกว่า เกาหลีใต้ทราบข่าวกองเสบียงของเรา ให้ระวังตัว จะมีการซุ่มโจมตี ไม่ทันที่เสียงรายงานจะจบลง....ตูมมม ระเบิดลูกแรกจากกับระเบิดทำให้คนนำหนังสือมาขาขาดทั้ง 2 ข้าง จียุนหน้าซี๊ดเผือก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ซักพักเธอวิ่งเข้าไปดู ก้อพบว่า คนนำ

ทางเสียชีวิตไปแล้ว มือที่กำปืนกลอยู่กำแน่นพร้อมยิงได้ทุกเมื่อ แต่ในวันนั้นก้อไม่มีอะไรจากนี้ กองเสบียงเดินทางมาเรื่อยๆ จนถึงวัน... อ่านทั้งเรื่อง