"พี่ๆ จอดด้วยครับ ช่วยผมด้วย" ผมใจกล้าถึงไหนถึงกันก็จอดรถและถามเขา
"มีอะไร น้อง"
"คือว่าผมขอพี่ไปส่งผมที่ แถวหมู่บ้านญี่ปุ่นได้มั้ยครับ ผมไม่มีรถกลับ มันดึกแล้วครับ ผมหารถรับจ้างไม่มีเลยครับ" เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร
"แล้วเรามาทำอะไรแถวนี้ล่ะ" ผมถาม
"ผมจ้างวินไซค์ มาส่งหาเพื่อนครับ แต่เพื่อนไม่อยู่ครับ วินรับจ้างรีบไปก่อน ผมเลยหารถกลับไม่ได้ จึงเดินมาเรื่อยๆ ขอความช่วยเหลือใครไม่ได้เลย พี่นึกว่าสงสารผมเถอะนะครับ" เขาพูดอ้อนวอนและยกมือไหว้ผม
"พี่ก็สงสารน้องอยู่หรอกนะ แต่ว่ามันดึกแล้ว พี่กลัวกลับคนเดียวเพราะมันเปลี่ยว ไม่ใช่พี่ไม่ไว้ใจน้องหรอกนะ แต่พี่กลัวขากลับ"
"ถ้าพี่ไม่ไว้ใจผมพี่เก็บบัตรประชาชนผม และกะเป๋าตังค์ผมไว้ก็ได้ครับ ผมขอร้องเถอะน่ะ ผมเดินมาตั้งไกลแล้ว ไม่รู้เช้าพรุ่งนี้จะเดินถึงบ้านหรือเปล่า"
ผมลองคิดดูเด็กหนุ่มคนนี้ไม่น่าจะมีอะไร เพราะท่าทางมารยาทดูเรียบร้อย การพูดก็ดูมีการศึกษาดี น่าตาก็ดูดีด้วย
"แล้วขากลับพี่จะกลับอย่างไร คนเดียว มันเปลี่ยวเส้นทางไปบ้านน้องน่ะ"
"เดี๋ยวผมเอารถที่บ้านมาส่งพี่อีกรอบก็ได้ ตอนผมมาพี่ชายผมเอารถไปเที่ยว ผมจึงจ้างวินมาส่ง แต่ไม่เจอเพื่อน พี่ไม่ต้องกลัวผมไม่หลอกพี่แน่นอนครับ"
"เอา ขึ้นมา ไปก็ไป" ผมตกลง ผมก็ขับมอไซค์ไปทางสถานีรถไฟ ผ่านสะพานปรีดี และเลยไปทางวัดพนัญเชิง ก่อนจะถึงบ้านญี่ปุ่น ตลอดเส้นทางที่น้องเขานั่งซ้อนท้ายมา ผมรู้สึกเขานั่งชิดด้านหลังผมมากเป้าของเขาแทบเบียดกับสะโพกหลังของผม ยามที่รถกระเทือนรู้สึกถึงการถูกเสียดสีด้านหลัง จนผมขนลุกซู่
"พี่ ผมรู้สึกง่วง ผมขอกอดเอวและพิงหลังพี่ ขอโทษด้วยครับ ผมกลัวเผลอหลับและตกรถ"
"ตามสบายเลยน้อง" ผมบอกเขา ตอนที่น้องเขาเอาซบหัวไหล่ผม ลมหายใจเขาเหมือนจะรดตรงซอกคอผม ชวนสยิว ขณะที่มือสองข้างก็กอดเอวผมไว้
"พี่ ตัวพี่หอมจัง ใช้น้ำหอมเหรอ"
"เปล่า แค่เพิ่งอาบน้ำมาจากบ้าน กำลังจะออกไปเซเว่นสถานีรถไฟ ก็มาเจอน้องเสียก่อน" ผมตอบ แบบเขิน ไม่รู้จะมาไม้ไหนกันแน่
"ผมลื... อ่านทั้งเรื่อง
