มันดังมากจนพี่ต่อสะดุ้งตื่นขึ้นมา จนผมเผลอปล่อยกางเกงบอลพี่ต่อหลุดมือ พี่ต่อผงกหัวขึ้นมามองหน้าผม ขมวดคิ้วทำท่าทางฟึดฟัด เหมือนไม่พอใจ เอาผ้าห่มที่ผมเปิดออก สะบัดให้คลุมขาแล้วหันนอนตะแครง พร้อมก็พูดออกมาว่า....แม่งเอ๊ยยยย ผมตอนนั้นนั่งหน้าเสียอยู่เลยด้วยความตกใจและกลัว พี่ต่อนอนหายใจแรงเหมือนคนโกรธแล้วหายใจแรงๆ ผมพูดกับพี่ต่อ บอกกับพี่ต่อว่า...พี่ต่อ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมนั่งร้องไห้ขอโทษแก บอกแกว่าผมจะไม่ทำอีกแล้ว อย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อกับแม่ผมเลย ตอนนั้นยอมรับเลยครับว่ากลัวพ่อกับแม่รู้แล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ พี่ต่อไม่พูดอะไรเลย ผมนั่งร้องไหข้างๆแกประมาณครึ่งชั่วโมงได้ จนพี่ต่อบอกกับผมว่า เออๆ ไม่บอกหรอกเงียบซะที ไปไหนก็ไป ตอนนั้นผมใจชื้นขึ้นมาหน่อยแต่ก็นั่งหน้าด้าน ไม่ไปไหน เพราะรู้สึกผิดสะอื้นอยู่นาน แล้วอยู่ๆขณะที่พี่ต่อนอนหันหลังให้ผมอยู่ แกก็ถามผมว่า ทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ผมก็กลัวความผิด ก็เลยบอกไปว่าเพิ่งเคยทำ แกบอกโกหก บอกมา...ว่าทำมานานเท่าไหร่แล้ว ผมเลยตอบความจิงไปว่า ทำมาตั้งแต่ 2-3 เดือน
แล้ว พี่ต่อนอนถอนหายใจ บ่นว่าอื้อหืออออ.... แกถามแล้วทำๆไม ผมก็ไม่รู้จะตอบแกยังไง เลยตอบไปว่า ผมขอโทษ คราวหลังผมจะไม่ทำอีกแล้ว อย่าบอกพ่อกะแม่นะ จะให้ผมทำไรผมก็ยอม ขอร้องนะพี่ต่อ พ่อรู้ผมตายแน่... พี่ต่อนอนพลิกตัวมาทางผมมองห้านผม แล้ว... อ่านทั้งเรื่อง
