ในเที่ยวบินนั้น มีผู้โดยสารเฟิร์สคลาสห้าคน มีผมคนเดียวเป็นคนเอเชีย แอร์โฮสเตสที่ดูแลผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสเธอสวยมากเลยครับ ทีแรกผมคิดว่าเป็นคนญี่ปุ่น ไม่ก็เกาหลี เพราะเห็นผิวขาวจั๊วะเลย แต่พอเห้นป้ายชื่อบนหน้าอกเธอถึงได้รู้ว่าเธอเป็นคนไทย ผมเลยชวนเธอคุย แล้วก็รู้ว่าเธอชื่อเล่นชื่อแอน
ผมว่า ท่าทางแอนคงปิ๊งผมเอาเรื่อง เธอเดินเข้ามาคุยกับผมบ่อยๆแล้วก็บริการผมดีมากๆเลย อย่างว่าแหละครับ ผมมันก็หน้าตาดีเอาเรื่อง แถมคราวนี้ก็ใส่สูทโก้ขึ้นเครื่องให้สมกับเป็นผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสหน่อย เธอบอกว่า ไม่ค่อยมีคนไทยมาขึ้นชั้นเฟิร์สคลาสเท่าไหร่ เธอดีใจที่นานๆได้เจอผู้โดยสารคนไทยซักที และถ้าผมต้องการอะไร ก็ให้บอกเธอได้ตลอด
การเดินทางเป็นสิบชั่วโมงนี่ ผมยอมรับว่าเบื่อมากๆ ถ้าไม่ได้แอนแวะมาคุยบ่อยๆ ผมคงเซ็งตายเหมือนกัน จนกระทั่งถึงตอนที่กัปตันดับไฟให้ผู้โดยสารนอนพักผ่อน ผมกลับนอนไม่หลับ แอนคงสังเกตเห็นผมนอนขยับตัวยุกยิกอยู่บนเก้าอี้ที่ปรับนอนได้ เธอจึงเดินเข้ามาหาแล้วถาม
“นอนไม่หลับหรือคะ ให้แอนช่วยอะไรมั้ย”
ผมก็งง ไอ้นอนไม่หลับนี่ มันจะช่วยกันได้ยังไง ผมเลยถามเธอไปแบบยิ้มๆว่า
“แล้วคุณแอนจะช่วยผมยังไงล่ะครับ”
“ก็หาอะไรสนุกทำกันดีไหมคะ เผื่อมันจะช่วยให้คุณง่วงด้วย” เธอตอบยิ้มๆ
ผมฟังคำตอบของเธอแล้ว ชักรู้สึกว่ามีนัยแฝงอยู่ในคำพูดนั้น แต่ยังไม่แน่ใจว่า เธอหมายความตามที่พูดจริงมั้ย
“น่าสน งั้นผมคงต้องให้คุณแอนช่วยแล้วล่ะ”
“งั้น ตามแอนมาสิคะ”
เธอฉุดมือผมลุกจากที่นั่ง ผู้โดยสารคนอื่นๆหลับหมดแล้ว ผมตามแอนไปที่ห้องน้ำของชั้นเฟิร์ส์คลาสซึ่งกว้างขวางกว่าชั้นประหยัดหน่อย เข้าไปอยู่กันสองคนก็ไม่ได้อึดอัดอะไร
ทันที่ปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยแล้ว แอร์โฮสเตสสาวแสนสวยก็เอื้อมมือมาขยำเป้าผมทันทีโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ผมถึงกับเซไปชนผนังห้องน้ำเลยทีเดียว
“ถอดกางเกงสิคะ” เธอกระซิบบอกผม “...แอนจะให้บริการคุณแบบพิเศษสุดๆเลย”
ผมรีบถอดกางเกงมือสั่น พระเจ้าช่วย มีบุญได้ขึ้นบินเฟิร์สคลาสหนแรก ยังจะมีโอกา... อ่านทั้งเรื่อง
