เรื่องเกิดมาไม่นานจากภายในโรงเรียนสตรีล้วนไม่ระบุว่าอยู่ภาคใดของประเทศ ความรักของคนทั้งคู่ไม่ได้อยู่แค่ผู้หญิงสาวสวยๆที่บอกพวกเธอว่าเป็นดี้ เท่านั้น คนทุกคนต้องการคนที่เข้าใจเรามากที่สุดจริงไหมผมขอยกตัวอย่างกรณีนี้ล่ะกัน
...เราอยู่ชั้น ม.6 เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ในเทอมสุดท้ายของภาคเรียน เพราะความจำเป็นของทางบ้านที่ต้องย้ายมา ปรกติเราเคยเป็นประธานนักเรียนที่โรงเรียนเก่ามาก่อนความเป็นผู้นำฝังอยู่ในตัวเองสูงแล้วยิ่งเพิ่งมายังไม่รู้จักเพื่อนสักคนในโรงเรียนแห่งนี้ เราไม่ได้คุยถึงตัวเรานะถือว่าหน้าตาดี ก็ผม สูง 174 นน. 48 เป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียน เราเข้ามาใหม่ๆ ช่วงแรกๆเหมือนอยู่คนเดียว แต่ก็มีรุ่นน้องพยามเข้ามาพูดคุยด้วยกับเรานะ แต่เราไม่สนใจเพราะกำลังตั้งใจจะสอบเข้าเรียนต่อให้ได้
ตัวเองต้องพึ่งตัวเองให้ได้เราเลยเป็นคนดูหยิ่งในสายตาของเพื่อนร่วมชั้น ผ่านไปสองเดือนที่ต้องใช้ชีวิตขาดเพื่อนที่โรงเรียนแห่งนี้ ขณะที่เรารอแม่มารับในช่วงเย็น
มีทอมรุ่นน้องหน้าตาดีมีความสามารถเป็นถึงประธานนักเรียนรุ่นนี้เดินเข้ามาคุยกับเรา
หวัดดีเรา นิว ” เราเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าใสๆ ผมซอยสั้นหน้าแดงเปียกโชกเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อยเข้ามาทักเรา
“ไปเล่นบาสด้วยกันไหม” เราส่ายหน้าปฏิเสธไปกับเขา แต่เสียงลูกบาสกระทบกับพื้นปูนมันทำให้เรารวบรวมความกล้า เดินเข้าไปขอเล่นขณะที่ประธานนักเรียนรุ่นน้องเล่นอยู่กับกลุ่มเพื่อนแถมยังมีสาวๆกรี๊ดอยู่ข้างสนามการเล่นแบ่งออกเป็นสองฝ่ายแต่เราขอเล่นคนเดียวโดยให้ฝ่ายนั้นมีลูกทีม ลูกบาสถูกโยนขึ้นกลางสนามฝ่ายนิว
ได้ลูกแล้วก็ทำคะแนนได้ดีเพราะมาถึงเราชินกับสนามวิ่งไปทั่วลูกบาสอยู่ในมือ .. สามคะแนน
ลูกเหวี่ยงไปรอบห่วงลงไปอย่างสวยงาม เราคนเดียวทำคะแนนได้น้อยกว่า จนพ่ายแพ้ในที่สุด
“นายเก่งจัง คนเดียวแต่ทำคะแนนได้ดีมากเลย” นิวยิ้มให้เราด้วยรอยยิ้มใสๆ เราไม่ยิ้มตอบเดินขึ้นรถกลับบ้าน
วันรุ่งขึ้น
“วันนี้เราไปเล่นบาสกันอีกนะ” การ์ดเล็กๆ ใต้โต๊ะ เราหยิบขึ้นมาอ่าน ขณะที่กำลังเดินไปเข้าแถวข้างล่างผ่านชั้น ม. 5 เหลียวมองเข้าไปข้างในโต๊ะเรียนหน้าสุดติดหน้าต่างเห็นนิวกำลังปั่นการบ้านอย่างเคร่งเครียด เราอดที่จะเข้าไปทักไม่ได้
“วิชาอะไร” นิวเงยหน้าขึ้น สายตาคู่สวยดำตัดกับใบ... อ่านทั้งเรื่อง
