Ξεκινήσαμε μαζί από τον τερματικό σταθμό Δουκίσης Πλακεντίας. Καθόταν στο απέναντι κάθισμα από εμένα και αντίθετα με την πορεία που θα ακολουθούσε το τραίνο. Δεν ήταν από τους άντρες που θα μπορούσε κανείς να δώσει προσοχή. Αντιθέτως ήταν αρκετά μεγάλος σε ηλικία (γύρω στα 60), με άσπρα μαλλιά και πολύ σπασμένο πρόσωπο.
Το μόνο πράγμα επάνω του που με έκανε εντύπωση ήταν τα μεγάλα γαλανά και θλιμμένα μάτια του. Φαίνετε ότι χωρίς να το καταλάβω τον κοιτούσα πολύ ώρα. Καθώς λοιπόν έκλεισαν η πόρτες του συρμού, τον είδα να σηκώνετε και να κάθετε δίπλα μου από την έξω πλευρά (εγώ καθόμουν στο παράθυρο).
Έσκυψε λίγο προς το μέρος μου και μου μίλησε. «Άσχημο πράγμα η μοναξιά, δεν συμφωνείτε;». Η ανάσα του ήταν κάπως βαριά έως και δυσάρεστη μπορώ να πω. Δεν του απάντησα, απλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και συνέχισα να κοιτάω έξω από το παράθυρο το μαύρο σκοτάδι του σκοτεινού τούνελ.
Ήρθε λίγο πιο κοντά μου και ο μηρός του με ακούμπησε, έβγαζε μια περίεργη ζεστασιά, ανατρίχιασα, αλλά έπιασα τον εαυτόν μου να μη απομακρύνεται από το ζεστό άγγιγμα. Ο γέρος άρχισε και πάλι να μου μιλάει. «Εδώ και πέντε χρόνια έχω χάσει την γυναίκα μου, έχω μείνει μόνος και σκοτώνω την ώρα μου «ανεβαίνοντας» και «κατεβαίνοντας» με το Μετρό. Πιάνω κουβέντα με διάφορους, αλλά δεν βαριέσαι, κανείς δεν θέλει να έχει κουβέντα με έναν γέρο... άσε πια η γυναίκες με τα διάφορα ταμπού τους, αλλά αν είχα πορτοφόλι γεμάτο... τότε να δεις...».
Τον λυπήθηκα, και του απάντησα, είπαμε διάφορα περί ανέμων και υδάτων και τελικά καταλήξαμε να πάμε για καφέ. Φυσικά με τίποτα δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι με τον γέρο.
Από εδώ, από εκεί, μου πέταγε κάτι υπονοούμενα. Με έπιασε η περιέργεια να δω αν του έλεγα ναι, τι θα μπορούσε να κάνει. Το απόγευμα λίγο πριν τις 4:30 ξεκινήσαμε για το σπίτι του. Ο γέρος ήταν γεμάτος χαρά που είχα δεχτεί να πάω σπίτι του. Εντωμεταξύ μου είχε πει και την ηλικία του. Ήταν 62 χρονών. Καθώς πηγαίναμε προς το σπίτι ... อ่านทั้งเรื่อง
