Ήταν 7 το απόγευμα και οι ώρες μπροστά στην TV περνούσαν αργά και βασανιστικά, έπρεπε κάτι να κάνω. Βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάω τους έρημους δρόμους, ενώ ταυτόχρονα άρχισα να στέλνω μυνήματα σε όποιο νούμερο είχα αποθηκευμένο στο κινητό μου.
Ξαφνικά αποφασίζω να βγω έξω μόνος, στο κάτω κάτω ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η τύχη. Σκέφτηκα να πάω βόλτα στην Πλάκα να δώ λίγο κόσμο να ξεφύγω απο την ερημιά των προαστίων. 2 ώρες αργότερα βρέθηκα να περπατάω μόνος στα σοκάκια της Πλάκας χωρίς να έχω σκοπό η προορισμό. Τη στιγμή που άρχισα να μελαγχολώ νοιώθω ένα χέρι στον ώμο μου να με σκουντάει και κάποιον να μιλάει σπαστά αγγλικά.
Ήταν δυο τουρίστριες, απο όσο μπόρεσα να καταλάβω ιταλίδες, οι οποίες με ρωτούσαν πως να φτάσουν στην πλατεία ομόνοιας. Γυρνόντας το βλέμμα μου προς αυτές έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Η μία ήταν γύρω στα 20 με καστανά ίσια μαλλιά μακριά μέχρι τη μέση, πανέμορφα πράσινα μάτια και σαρκώδη χείλη και δέρμα σφιχτό και ηλιοκαμμένο, σχεδόν σοκολατί.
Φορούσε ένα κοντό άσπρο μπλουζάκι με τιραντάκια πάνω στο οποίο διαγραφόταν το περίγραμμα των ολοστρόγγυλων και σφιχτών βυζιών της και ένα κολητό μαυρό σορτσάκι το οποίο τόνιζε τις καμπύλες ενός τέλειου κώλου. Μπόρεσα να διακρίνω το piercing στον αφαλό και το τατουάζ στην μέση το οποίο ξεπρόβαλλε στο σημείο οπου ξεκίναγε το σορτσάκι. Η δεύτερη ήταν μεγαλύτερη, γύρω στα 28, λιγότερο μαυρισμένη με κοντό μάυρο μαλλι και αρκετά πιο ψηλή. Φορούσε ένα λευκό μπικίνι του οποίου το κάτω μέρος ήταν καλυμμένο με ένα πράσινο παρεό. Το σώμα της ήταν υπερβολικά γυμνασμένο είχε ανοιχτούς ώμους, σχηματισμένους κοιλιακούς και μυώδη μπούτια. Είχε πολύ μικρό στήθος αλλά στο μπικίνι μπορούσα να διακρίνω δυο τεράστιες και πεταχτές ρώγες.
Αφ... อ่านทั้งเรื่อง
