Μέσα Ιουνίου είχαμε πάει με την παρέα μου σε ένα κλαμπάκι της παραλιακής για να διασκεδάσουμε και να περάσουμε ένα ωραίο βράδυ Παρασκευής. Εκεί που καθόμουνα και μερικοί από την παρέα χόρευαν, είδα ένα πανέμορφο μωρό να ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος και να λικνίζεται στο ρυθμό της μουσικής δίπλα στο μπαρ. Έπαθα πλάκα. Όχι πολύ ψηλή, με μαύρο μακρύ μαλλί, σορτσάκι που διέγραφε τέλεια το πεταχτό κωλαράκι και ένα στήθος λίγο μεγαλύτερο από μια μεγάλη χούφτα.
Το πρόσωπο δε μπορούσα να το διακρίνω καλά εκείνη τη στιγμή. Εκείνη την ώρα έπαθα άλλη μια απογοήτευση σκεπτόμενος πως δεν πρόκειται για άλλη μια φορά να γίνει κάτι λόγω της αναπηρίας μου, αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα συνήλθα (τι άλλο μπορούσα να κάνω) και άρχισα να επιδεικνύω το εύρημα μου στους ελεύθερους φίλους (γιατί ήταν και άλλοι με τις κοπέλες τους).
Χωρίς 2η σκέψη έπεσε το 1ο κέρασμα σε αυτή και την παρέα της (2 αγόρια και 2 κορίτσια). Έδειξε πως το χάρηκε, αφού γύρισε και μας έριξε ένα μεγάλο χαμόγελο. Αυτή τελικά ήταν μόνη της στο κλαμπ, αφού τα 2 αγόρια ήταν με τις κοπέλες. Μετά από λίγο ήρθε και η 2η σειρά από σφηνάκια. Μονομιάς το κατεβάζουν και αυτή στη συνέχεια κάτι ψιθύρισε στο μπάρμαν. Μετά από λίγο καταφθάνουν 3 σφηνάκια (σε εμένα και στους 2 φίλους μου, που κάναμε την κατάσταση). Το πίνουμε και ένας από τους 2 φίλους μου πήγε στο μπάρμαν και του είπε να κεράσει τα επόμενα ποτά τους. Το έκανε και στη συνέχεια γίνεται το αναπάντεχο.
Αφήνει την παρέα της και έρχεται προς το μέρος μας. Μας χαιρετά και λέει «ευχαριστώ πολύ». Αυτή ήταν και η αφορμή για να της πιάσουν την κουβέντα. Τελικά με τον ερχομό της, η εικόνα ολοκληρώθηκε. Είχε ένα πρόσωπο σκέτη γλύκα. Είπα πιάσουν γιατί λόγω της αναπηρίας μου δεν μπορώ να ακουστώ τόσο δυνατά μέσα σε κλαμπ, οπότε υπάρχει μια δυσκολία στην επικοινωνία.
Οι φίλοι μου ξέρουν πως πρέπει να με πλησιάσουν για να ακουστώ. Συνήθως όταν γνωρίζω κάποιον σε κλαμπ είτε με συστήνουν οι άλλοι ... อ่านทั้งเรื่อง
