Την τράβηξα απ’ το χέρι και τη ρώτησα μόνο το όνομά της. Ξάπλωσε σαν σε υπερέκταση με την πλάτη στον τρούλο και κατέβασε το φουστάκι της λαχανιασμένη. Δεν φορούσε τίποτε από κάτω. Το υποψιαζόμουν από το μεσημέρι που σταμάτησα δίπλα στο μηχανάκι τους -ήταν αυτή και η φίλη της- στο δρόμο για Μαλτεζάνα. Έκοψα δεξιά, και φορώντας το πιο αστραφτερό μου χαμόγελο, τις ρώτησα αν είχαν κάποια βλάβη και αν ήθελαν βοήθεια.
Η Ρ. ήταν κοκκινομάλα και οδηγούσε με έναν ιδιότυπο, γυναικείο και εντελώς άσχετο, δικό της τρόπο: άνοιγε το γκάζι και πατούσε συγχρόνως φρένο, ε, δεν ήθελε πολύ το δίχρονο για να παραδώσει το πνεύμα.
Η φίλη της ήταν ηθοποιός και αρκετά απρόσιτη. Δεν μπήκα καν στον κόπο να παίξω με τη ματαιοδοξία της. Ίσα ίσα που αυτό με έκανε πιο πολύ να θέλω να πηδήξω τη φίλη της, για να την κάνω να ζηλέψει.
Τις πήρα στο ΧΤ και πήγαμε τρικάβαλο μέχρι το Λιβάδι για ψαράκι. Πέρασα κι απ’ το παραδοσιακό σπίτι που νοίκιαζαν -καμία σχέση με το δικό μου δίκλινο των 5.000 δραχμών τότε- για ένα γρήγορο στα όρθια όσο η φίλη της έκανε μπάνιο.
Το βράδυ βγήκαμε οι τρεις μας στο μοναδικό μπαράκι της προκοπής στο νησί.
Η Ρ. απόφευγε να μιλήσει για τη δουλειά της και αυτό με έκανε να θέλω να ανακαλύψω όλα της τα μυστήρια. Η άλλη πάλι, μιλούσε συνεχώς για τις ίντριγκες των σκηνοθετών και του διάσημου κύριου Φ. που όλες ήθελε να τις πηδήξει, αλλά εκείνη αντιστεκόταν και γι’ αυτό ενώ είχε ταλέντο δεν έπαιρνε τους ρόλους που της άξιζαν μπλα μπλα μπλα.
Την ξαπόστειλα με την αποδοκιμασία μου: «ε, γιατί κι εσύ δεν τους πηδάς;» της είπα κάποια στιγμή σπασμένος από το ποτό και ανυπομονώντας να τον χώσω στην κοκκινομάλα μου. «Αφού σε καλό θα σου βγε... อ่านทั้งเรื่อง
