Σε λίγο βλέπω ένα μελαχρινό τύπο γύρω στα 35 με μια πετσέτα στο χέρι να προχωράει και να σταματάει σε ένα βαθούλωμα της παραλίας, όχι μακρύτερα από 10 μέτρα από τη θέση που βρίσκομαι. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει μ' έναν έξαλλο ρυθμό. Ο τύπος ξεντύνεται, ξαπλώνει και χάνεται από το οπτικό μου πεδίο μιας κι εγώ βρίσκομαι σ' ένα αντίστοιχο βαθούλωμα πού έχουν σκάψει τα κύματα κι ο άνεμος στην άμμο. Ξεσκεπάζομαι, περνώ άλλη μια δόση αντιηλιακό κι αφήνω το κορμί μου στις ακτίνες του ήλιου.
Σε λιγότερο από 10 λεπτά, μια αναστάτωση που γίνεται πάλι στο δρόμο με βρίσκει με την πετσέτα πάλι πάνω στον ήδη καβλωμένο πούτσο μου. Αντισηκώνομαι στον αγκώνα μου και παρατηρώ γύρω μου. Ο διπλανός τύπος, έχει κάνει ήδη το ίδιο. Τελικά σηκώνεται όρθιος και παρατηρεί κάποια πιτσιρίκια που με τα ποδήλατά τους απομακρύνονται κάνοντας κόντρες και κωλιές στο χωματόδρομο και που έκαναν όλη αυτή τη φασαρία. Ο τύπος είναι κι αυτός ολόγυμνος κι ένα διόλου ευκαταφρόνητο εργαλείο κρέμεται ανάμεσα στα πόδια του. Αφήνω την πετσέτα να πέσει δίπλα μου και σηκώνομαι κι εγώ.
_Τι συμβαίνει; τον ρωτάω.
_Τίποτα! μου αποκρίνεται. Οι πιτσιρικάδες με τα ποδήλατα κάνανε τη φασαρία.
Το μάτι μου γυρίζει ολόγυρα στον ορίζοντα. Παντού ερημιά, τα πιτσιρίκια έχουν ή... อ่านทั้งเรื่อง
