ΥΓ Και δεν ξέρω αν σας είπα, αλλά δεν ανήκω στην κατηγορία των καταπληκτικών αυτών ανθρώπων που λειτουργούν καλύτερα κάτω από συνθήκες έντονου άγχους.
Αποκορύφωμα, στις 16.30 που είχαν τα πράγματα ηρεμήσει και μασούλαγα μια φρυγανιά για να ηρεμήσει επιτέλους και το στομάχι μου, μου έσπασε ένα δόντι!! Και αφού βρήκα τον οδοντίατρό μου (είναι ένας από αυτούς τους οδοντίατρους-ντίβες, κάπου στο Κολωνάκι, που σε πείθουν πόσο απαραίτητοι και καταπληκτικοί είναι ώστε να μην διαμαρτύρεσαι όταν σου χρεώνουν το μισό σου μηνιάτικο για ένα σφράγισμα) μου έκλεισε ραντεβού για τις 21.00 το βράδυ με ύφος δε-φτανει-που-σε-εξυπηρετω-αυθημερον.
Μη σας τα πολυλογώ, έφυγα από τον οδοντίατρο στις 21.20 (έκανε διάγνωση και με έδιωξε ώστε να χωνέψω με την ησυχία μου το νούμερο που μου είπε για τη «σωτηρία της ρίζας του χαμένου μου δοντιού» και φυσικά για να μην πάθω εγκεφαλικό στο γραφείο του και άντε να πείσει μετά ότι δεν έφταιγε το ποσό που μου ξεφούρνισε).
Και έτσι, η ώρα 21.45 με βρίσκει απέναντι από την Βουλή των Ελλήνων, κατάκοπη, καταπονημένη και δυστυχισμένη (από το ποσό του οδοντιάτρου) να περιμένω το λεωφορείο να με πάει σπίτι μου, κάπου στη Γλυφάδα. Και αφού επιτέλους έρχεται το λεωφορείο, μπαίνω μέσα και σωριάζομαι (κυριολεκτικά) σε ένα κάθισμα σε ένα σχεδόν άδειο λεωφορείο. ... อ่านทั้งเรื่อง
