Δεν μπορώ να πω πως είμαι κανένας κούκλος,αλλά δόξα το Θεό οι γυναίκες όλο και κάτι παθαίνουν όταν με βλέπουν.
Δούλευα τότε σε μια εταιρεία που κατασκεύαζε ανδρικά και γυναικεία εσώρουχα. Έγώ είχα αναλάβει τις πωλήσεις και διεύθυνα το team των πωλητών. Όλοι οι πωλητές ήταν άνδρες. Λόγω υπερβολικής δουλειάς καθόμουν μέχρι αργά το βράδυ για να οργανώσω τις πωλήσεις.
Μία μέρα λοιπόν κι ενώ ήταν χειμώνας Παρασκευής γύρω στις οκτώ το βράδυ μουδιασμένος από την καρέκλα και το pc που έβγαζα τα στατιστικά των πωλήσεων είπα να φτιάξω ένα καφεδάκι μιας και είχα αρκετή δουλειά ακόμα.
Βγήκα από το γραφείο και περπατούσα στον διάδρομο που οδηγούσε στην κουζίνα της Εταιρείας. Έλειπαν όλοι ή μάλλον έτσι πίστευα. Άλλες πόρτες γραφείων ήταν ανοιχτές και άλλες τελείως κλειστές. Ησυχία παντού σε βαθμό που σ'έκανε να ανατριχιάζεις. Πήγα στην κουζίνα έφτιαξα το καφεδάκι μου και πήρα πάλι τον δρόμο προς το γραφείο μου. Παντού ερημιά. . . τόση ησυχία που μπορούσα να ακούσω τα βήματά μου στην μοκέτα του διαδρόμου. Πλησίαζα προς το γραφείο και ανοίγωντας την πόρτα ακούω έναν θόρυβο από ένα άλλο γραφείο. Πραγματικά ταράχτηκα. Άφησα τον καφέ και πήγα διστακτικά να δω. Η πόρτα μισάνοιχτη κι ένα φως αναμένο όχι πολύ δυνατό. Ανοίγω την πόρτα αλλά τίποτε δεν βλέπω. Ξαφνικά μέσα από ένα εσωτερικό χώρο του γραφείου παρουσιάζεται η Αμαλία.
Είναι μια από τις σχεδιάστριες της Εταιρείας. Καστανόξανθη,γύρω στο 1,75 , 25 χρονών λεπτή, πλούσιο στήθος και χείλη όλο υποσχέσεις. . . Τρόμαξε και η ίδια όταν με είδε. . .
Μου εξήγησε ότι έπρεπε να παραδώσει κάποια σχέδια και ότι έπρεπε να τελειώσει απόψε. Την ρώτησα αν την πείραζε να έκανα ένα τσιγαράκι και μου είπε πως και η ίδια ήθελε ένα διάλειμμα. Έτσι βρεθήκαμε να καθόμαστε στον καναπέ του γραφείου και να συζητάμε για την εταιρεία. Η Αμαλία είναι το κλειδί της εταιρείας και τα σχέδια τα δείχνει μόνο στο αφεντικό. Παραδόξως μου είπε πως ήταν πολύ προβληματισμέν... อ่านทั้งเรื่อง
