Οδηγούσα σιγά σιγά στην Πατησίων προσπαθώντας να μην τραβήξω την προσοχή κάποιου απο τα περιπολικά που κυκλοφορούσαν εκείνη την ώρα, ελπίζοντας ότι κανείς δε θα σταματούσε για αλκοτέστ δυο κοπελίτσες που γύριζαν από τη βραδινή τους βόλτα, και ψάχνοντας κάποιο σημάδι βενζινάδικου... Και ξαφνικά νάτο, ένα πράσινο σήμα της BP, η είσοδος ενός γκαράζ, η ταμπέλα ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ, η λύση στα μισά μου προβλήματα. Έβγαλα φλας και μπήκα αριστερά, σταμάτησα κάπου κοντά στην αντλία, έσβησα τη μηχανή κι άνοιξα την πόρτα.
Η Τασία άνοιξε τα μάτια της: «Φτάσαμε;». «Οχι δε φτάσαμε, αλλά πρέπει να βάλω βενζίνη αν το πάω πίσω άδειο την άλλη Παρασκευή θα γυρνάμε με ταξί», της είπα. Μάλλον είπα πάρα πολλά για την κατάστασή της, γιατί άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε από το αμάξι. Δέν έβλεπα κανένα. Δεν πιστευω νάναι απο κείνα τα βενζινάδικα που βάζεις βενζίνη μόνος σου, σκέφτηκα πανικόβλητη. Δεν έχω ιδέα πως δουλεύουν αυτά τα πράγματα!
Η Τασία στηρίζονταν με την πλάτη πάνω στην πόρτα του αυτοκινήτου.... έτοιμη να γλιστρίσει και να βρεθεί στο τσιμεντένιο πάτωμα. Την αγκαλιασα και τη γύρισα ώστε να ακουμπήσει τους αγκώνες και το κεφάλι της στον ουρανό του αυτοκινήτου... Τουλάχιστον έτσι μου φαίνονταν πιο σταθερή.
Έβλεπα την είσοδο του υπόγειου πάρκινγκ.. Να ήταν άραγε κανείς εκεί μέσα; Κοίταξα άλλη μια φορά την Τασία για να σιγουρευτώ ότι δε θα καταλήξει στα τσιμένα κι άρχισα να κατηφορίζω τον ασφάλτινο διάδρομο. Τα τακούνια μου δε βοηθούσαν και πολυ στην κατηφόρα, αλλά σίγουρ... อ่านทั้งเรื่อง
