Ήταν πρωϊ, πολύ πρωϊ, αξημέρωτα σχεδόν. Κυριακή. Μήνας Απρίλης. Βγήκα να περπατήσω, μια και όλο το βράδυ έβλεπα ανησυχα και περίεργα όνειρα, και τότε δεν πολυέμπαινα και στο φόρουμ μας να χαλαρώσω! Eιναι λοιπόν, 06.00 και κάτι λεπτά, όπου εγώ με τις φόρμες μου και τα απαραίτητα αθλητικά παπούτσια μου, περιφέρομαι ασκόπως στους δρόμους της Γλυφαδας, έχοντας στα αυτιά μου τη μουσική απο το νέο μου gadgetάκι. (i-river και ξερό ψωμί!!) με περπατησιά ανάλαφρη και σχεδόν χορευτική.
Θυμάμαι δε, ότι την ώρα που συνέβη, άκουγα –και τραγουδα με τη φάλτσα μου φωνή– το άσμα «αχ, ποσο λυπάμαι, τα χρόνια που πήγαν χαμένα, προτού γνωρισω εσένα που τόσο σ’ αγαπώ». Τι συνεβη?? Μα η ιστορία που τόση ώρα έχω ξεκινησει να σας λέω, οεο!
Περπάταγα λοιπον, και πλησίαζα να περασω απο ένα περίπτερο που βρίσκεται 3-4 δρόμους κάτω απο το σπίτι μου, όταν σταματάει ένα αυτοκινητο μπροστά απο το περίπτερο (ποσο πρωτότυπο!) κ ο οδηγός του πετιέται με φόρα, τη στιγμή που φάλτσα ξεφώνιζα το «σ’αγαπώώώώ». Και γίνεται το εξής, γυρνάει γελώντας κ με κοιτάει και εγώ μένω στο «ωωωω»! Γουρλώνω σχεδόν τα μάτια μου, ανοίγω το στόμα μου σαν χάνος (ναι, ναι, πιο πολύ απο το ώώώώ) και μένω στήλη άλατος. Τι τεκνό ήταν αυτό??!!!!
Αμέσως, κλείνω το στόμα, παίρνω βαθιά ανάσα, κ ανοιγοκλεινω τα μάτια μου να ξεθολώσει η ματιά μου, και βγάζω τα ακουστικά απο τα αυτιά μου. Ήθελα να ακούσω και τη φωνή του μικρού αυτού Θεού. Ο τύπος ήταν παίδαρος, κ φυσικά το ήξερε κ τι κάνει?? Μου κλεινει τσαχπίνικα το μάτι και μου λέει γελώντας «κ εγώ σ’αγαπώ».
Έγώ, στήλη άλατος, ακόμα. Το ένα μου χέρι έχει ανέβει στην καρδιά μου, σαν να φοβάμαι μην το πάθω το έμφραγμα. Ακαριαία οι εικόνες που πέρασαν μπροστά απο τα μάτια μου θα έκαναν και τον πιο τολμηρό σκηνοθέτη «ερωτικών» ταινιών να κοκκινήσει! Σχεδόν τον ένιωσα να μπαίνει μέσα μου και μια ύπουλη υγρασια επιτέθηκε στο εσώρουχό μου. Προσπαθούσα να θέσω τον εγκέφαλό μου ... อ่านทั้งเรื่อง
