Όταν περάσαμε στην ίδια πόλη στο πανεπιστήμιο, ήρθαμε αντιμέτωπες με την πρόκληση να συγκατοικήσουμε. Η Νανά το θεωρούσε δεδομένο. Εγώ αμφιταλαντευόμουν.
- Γιατί; με ρώτησε στεναχωρημένη. Σου έκανα κάτι;
- Όχι, βέβαια! Απλώς φοβάμαι μήπως χαλάσει η σχέση μας. Ξέρεις, η καθημερινότητα... πήγα να απαντήσω
- Η δικιά μας η σχέση δε θα χαλάσει. Είναι η ευκαιρία που έχουμε να τη δυναμώσουμε, ζώντας μαζί, στο ίδιο σπίτι. Θα μου λες ό,τι δε σου αρέσει και θα το διορθώνω. Θα δεις θα είμαι πολύ προσεκτική...
Την κοίταξα να υπόσχεται και τα χείλη της χαμογελούσαν, το πρόσωπό της έλαμπε και τα χέρια της χειρονομούσαν ζωηρά. Τι ήταν αυτό που με φόβιζε;
- ... και θα καθαρίζω εγώ το μπάνιο !! κατέληξε με ενθουσιασμό. Τώρα με κοιτούσε με αγωνία, περίμενε μια απάντησή μου.
- Εντάξει, αλλά εγώ θα καθαρίζω την κουζίνα, είπα μετά από μερικές στιγμές.
- Ωραία !! αναφώνισε και έπεσε πάνω μου να με αγκαλιάσει. Γελούσαμε και οι δύο, αλλά κάτι με φόβιζε.
Τελοσπάντων, βρήκαμε σπίτι, είχαμε η καθεμία το δωμάτιό της, εγκλιματιστήκαμε στις νέες ανάγκες. Βγαίναμε πάντα μαζί, αλλά όχι πολύ συχνά. Πολλές φορές βλέπαμε μαζί τηλεόραση ή διαβάζαμε μαζί στη βιβλιοθήκη. Πάντως, η συγκατοίκησή μας δεν είχε προβλήματα. Υποχωρούσα και υποχωρούσε, πειραζόμασταν με αστεία, μοιραζόμασταν τα πάντα, ήταν σαν να ζούσα με μια αδελφή μου (δεν έχω) και, συχνά, οι άνθρωποι που μας γνώριζαν έκαναν το ίδιο λάθος: νόμιζαν ότι ήμασταν αδελφές. Ήταν που ήμασταν συνεχώς μαζί, εκτός από τις ώρες των μαθημάτων, που νοιαζόμασταν τόσο η μία για την άλλη, που ήμασταν τόσο χαλαρές μ... อ่านทั้งเรื่อง
