Μου άνοιξε μ ένα πλατύ χαμόγελο, ντυμένη με ένα αραβικό καφτάνι και με τράβηξε μέσα στο σαλόνι της. Με φίλησε γλυκά στο στόμα, λέγοντας μου «καλησπέρα. . . καλώς ήρθες» και με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας.
Κατόρθωσα να ψελλίσω ένα γεια σου, μαγεμένος από τη συνάντησα που ήθελα εδώ και καιρό. Μια συνάντηση που θα ήμουν πανευτυχής αν γίνονταν έστω και εν μέσω της πλατείας Αριστοτέλους και παιδιών που τσιρίζουν, πόσο μάλλον που γινόταν στο σπίτι της, οι δυο μας, μακριά από φωνές και παρουσίες που θ αποσπούσαν τη προσοχή του ενός από τον άλλο.
Στο πάτωμα δεκάδες μαξιλάρια και μαξιλάρες στρωμένα πάνω στα χαλιά, κι ένας καναπές σε μία άκρη, έδιναν μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα. “Κάτσε”, μου είπε δείχνοντας μου με το χέρι της όλο το χώρο. . . Της έδωσα το κουτί με το γλυκό, και της είπα να το βάλει στο ψυγείο. «Τι είναι», με ρώτησε, και της είπα να μη το ανοίξει. . . «έκπληξη»!
Ο καναπές φαίνονταν πολύ, μόνος και αποφάσισα να καθίσω στο πάτωμα, μισοξαπλωμένος, ακουμπώντας πάνω στα μαξιλάρια. Έβγαλα τα κεριά από τη σακούλα και τα τοποθέτησα κοντά μου ανάβοντας τα. Γύρισε απ τη κουζίνα κρατώντας δύο ποτήρια κόκκινο κρασί. «Τι είναι αυτά», ρώτησε δείχνοντας προς τα κεριά. «Τίποτα. . . τα είδα και σκέφτηκα ότι θα σου άρεσαν», απάντησα, και η Έλενα, γύρισε κι έσβησε τα φώτα, αφήνοντας ένα μόνο λαμπατέρ, ακουμπισμένο στο πάτωμα να βγάζει ένα έντονο κίτρινο φως. Κάθισε απέναντί μου και μου πρόσφερε το ποτήρι με το κρασί. Τσουγκρίσαμε και ήπια ακούγοντας τη... อ่านทั้งเรื่อง
